'Dát is de klassieke kloos­ter­er­va­ring, dat je knettergek wordt van je eigen onrust'

“Deze plek ademt rust en dat is ook wat gasten ervaren. Tegelijk zeggen wij als bewoners: misschien is dit klooster wel de laatste plek om rust te zoeken. Boven de poort staat een beeld van de engel Michaël, die vecht met een draak. Als monniken intraden, zei dat beeld eigenlijk: zodra je hier binnenkomt, begint het gevecht pas echt. Dát is de klassieke kloosterervaring, dat je knettergek wordt van je eigen onrust en je medebroeders. Je sluit jezelf op, maar je neemt jezelf wél mee. 

Vier keer per dag kun je meebidden, één keer is dat verplicht. We zijn dan zeven minuten stil. Eerst is dat heel rustgevend, maar daarna komen er juist allemaal gedachten boven. Je wordt geconfronteerd met je onrust. Elke keer dat ik druk ben, word ik tijdens zo’n gebed als het ware steeds weer op m’n vingers getikt doordat ik die onrust bemerk.

Het viel als een warme deken over me heen

Vier jaar geleden hoorde ik van deze plek. Ik was herstellende van een burn-out en dacht: dit is niet de tijd om iets nieuws op te pakken. Toch voelde ik een soort drang om hier eens op bezoek te gaan. Ik werd helemaal verliefd, vooral door de rust van de plek en door het idee dat je hier gewoon mag zíjn; je hoeft niks. Ik kan dat nooit goed beschrijven, maar het viel als een warme deken over me heen.

Het moeilijkste aan hier wonen is tegelijk ook de onrust. Een woongemeenschap met vrijwilligers om je heen is intensief. Als ik door de gang naar de wasmachine loop, is er vaak wel iemand die een vraag stelt. Mijn huis was een afgesloten plek, nu heb ik die niet meer. Gelukkig vind ik daarin steeds meer balans.

De rust die ik zoek is die van Jezus die slaapt in de boot terwijl het stormt. Dat je niet pas rust ervaart als je to-dolijst is afgevinkt of als alle omstandigheden gunstig zijn, maar dat je slaapt ín de storm. Dat ik alles mag loslaten in vertrouwen op God.”

Beeld: Willem Jan de Bruin