
Pleegmoeder Amy neemt afscheid: ‘De allerlaatste’
Column
9 december 2025 · 11:12| Leestijd:3 min![]()
Update: gisteren · 14:37
Nog eentje. De allerlaatste column voor jullie hier. Terwijl ik dit schrijf, voel ik een brok in mijn keel. Het voelt alsof ik iets afsluit dat me dierbaar is geworden. Met een diepe buiging neem ik afscheid, want wat heb ik genoten van het delen van onze belevenissen, van ons bijzondere, soms chaotische, maar altijd liefdevolle gezin.
Lieve lezers, bedankt.
Echt, uit de grond van mijn hart. Jullie reacties waren als kleine cadeautjes: warm, eerlijk, soms kritisch, en juist dat waardeerde ik. Want ja, pleegzorg wordt niet altijd mooi neergezet. En ja, het is soms zwaar. Soms heel zwaar. Maar ik hoop dat ik jullie ook heb kunnen laten zien wat ik elke dag voel: dat het ook ongelooflijk mooi, echt en waardevol is.
En dan mijn gezin. Mijn anker, mijn spiegel, mijn bron van inspiratie.
Bedankt voor jullie gekke grapjes, jullie onverwachte uitspraken, jullie gevoelige kant en jullie wilde avonturen. Zonder jullie was er geen enkel verhaal geweest. Jullie maken me rijker, wijzer en soms ook wanhopig, maar altijd op een manier die me dichterbij mezelf brengt. Het is een voorrecht om jullie te mogen opvoeden en om jullie te mogen liefhebben, elke dag opnieuw.
Zonder mijn gezin was er geen enkel verhaal geweest.
Nu dit de allerlaatste column hier is, hoop ik dat ik iets heb achtergelaten dat blijft hangen. Dat jullie een glimp hebben gekregen van onze wereld, onze pleegzorgwereld. En misschien, heel misschien, heeft het iets in je hart aangeraakt. Een zaadje van nieuwsgierigheid, of zelfs een klein verlangen om ook het verschil te maken. Want hoe ingewikkeld het soms ook is, hoe weinig het soms lijkt op te leveren: het maakt je een rijker mens. Dat meen ik uit mijn tenen.
Voor wie verder wil lezen: ik blijf schrijven, gewoon zoals ik ben, op Instagram @amyschrijft. Je bent meer dan welkom daar aan te schuiven.
Wijsheid
En dan nog één dank, de belangrijkste voor mij: mijn Hemelse Papa.
Zonder Hem had ik dit niet gekund. Als je ooit waardering of respect voor mij voelde, weet dan dat Hij degene is die mij draagt. Waar ik tekortschiet, vult Hij aan. Waar ik geen raad meer weet, fluistert Hij wijsheid. En waar ik soms met mijn handen in het haar sta, schenkt Hij geduld. Hij is mijn bron, mijn rustplek, mijn fundament en Hij raakt nooit leeg.
Bedankt dat jullie er waren. Voor het lezen, het meeleven, het meegroeien.
Ik neem afscheid met een warm hart.
❤️
Praat mee Laat een lieve reactie achter voor Amy
Gratis inloggen
Super dat je jouw perspectief wil delen! Log in om je reactie te plaatsen.
- Doorgaan met email
- Doorgaan met NPO-account Nog geen account? Registreren gaat op dezelfde manier als inloggen.
Door in te loggen bevestig je dat je de Algemene Voorwaarden en Privacyverklaring van de EO hebt gelezen en begrepen.
Hulp nodig?
Check de veelgestelde vragen.
Meest gelezen
- Liefde op de EO-Jongerendag van 1977 – en nu nog steeds bij elkaar: ‘Het begon op de tribune'
Interview
Liefde op de EO-Jongerendag van 1977 – en nu nog steeds bij elkaar: ‘Het begon op de tribune'
- EO moet bezuinigen op programmering en organisatiekosten
EO moet bezuinigen op programmering en organisatiekosten
- Bas: ‘Ik geloof, mijn vrouw niet… Wat leren we onze kinderen?’
Column
Bas: ‘Ik geloof, mijn vrouw niet… Wat leren we onze kinderen?’
Lees ook
- De stille weg van Martien door schuldgevoel, misbruik en angst: 'Ik wist niet meer wie ik was’
Kijktip
De stille weg van Martien door schuldgevoel, misbruik en angst: 'Ik wist niet meer wie ik was’
- Jan van den Bosch stond aan de wieg van de EO-Jongerendag: 'De vorm verandert misschien, de boodschap niet'
Interview
Jan van den Bosch stond aan de wieg van de EO-Jongerendag: 'De vorm verandert misschien, de boodschap niet'
- Erfzonde: het enige ‘bewezen’ onderdeel van de theologie
Theologisch tussendoortje
Erfzonde: het enige ‘bewezen’ onderdeel van de theologie





