'De dienst in Staphorst maakte de tongen los'

Mijn blog over de kerk in Staphorst  heeft heel veel reacties opgeroepen. Ook van veel mensen die het met mij oneens zijn. Toch ga ik niet in de verdediging. Ik schreef over mijn emoties, over boosheid en teleurstelling. En dat was niet gespeeld.

Mijn boosheid is allang gezakt, maar mijn teleurstelling is nog altijd groot. Sinds de verruiming van de coronamaatregelen voor de kerken begin september konden er weer kinderen gedoopt worden. Er kon weer belijdenis worden gedaan, zij het in kleine groepjes. Maar avondmaal vieren zoals voorheen was er nog niet bij. Gewoon het samen in de kerk zitten, mis ik enorm.

Ik hoef niet mijn gelijk te krijgen. Ik vertel hoe ik me voel. Hoe lang is het al voor jongeren, dat zij niet naar de kerk kunnen gaan? Het zal in elke plaats anders zijn. Lid zijn van een kleine gemeente heeft nu voordelen. Onze kerk heeft duizenden leden.

Ik heb behoefte om nog op een ding terug te komen: het veelvuldig gebruikte argument dat ‘zij zich in Staphorst aan de regels hielden.’ Is de kern van ons geloof niet dat wij meer doen dan dat? Jezus herinnert ons aan de regels die Israël kende. En zegt vervolgens: ‘maar Ik zeg u...” Er komt dus iets achteraan. Voor mij is het volgen van de Here Jezus ook meer dan 'het gewoon doen’. Maatschappij en kerk hameren op het houden van de regels. En als er een maas in het net zit, maken we er ‘gewoon’ weer een nieuwe regel bij. De overheid wordt zo een controle-orgaan. Maar de kerk ook: wat doen we met de mensen, de gemeenten die zich niet houden aan onze regels?

Die twee vrome mannen uit de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan, de Schriftgeleerde en de Leviet, liepen mijns inziens niet om de gewonde man heen met een afgewend gezicht. Ze konden gewoon niet anders vanwege de regels. Precies leven volgens de regels is gemakkelijker. Het kan fungeren als een box voor een klein kind. Je loopt minder gevaar, zo lijkt het.

Ik hoop dat juist nu dat de kerk herboren wordt. Van mensen die meer doen dat het gewone. Van mensen die met de ander nog een volgende mijl oplopen. Die mondkapjes dragen, niet zozeer voor zichzelf maar voor de ander. Die de minste willen zijn. En nog veel meer. De dienst in Staphorst maakte de tongen los.

Ik ben benieuwd wat er zondag gaat gebeuren. Want je bent er nog niet wanneer je je houdt aan de regels; daar moet de burgermeester op letten. Maar in een kerk gelden andere regels.