De ein­de­jaars­psalm: een actuele parafrase

Toen hij richting de tachtig jaar ging, kon hij ontroerd raken als hij las dat de dagen van ons leven “zeventig jaren, of, zo wij zeer sterk zijn, tachtig jaren” tellen.

Psalm 90

De traditie van het lezen van Psalm 90 is er redelijk in gebleven – ergens in de laatste dagen van het jaar lees ik ’m. Het is een soort realitycheck, een confrontatie met mijn menselijke beperktheid. Omdat zo’n spiegel nooit kwaad kan: bij dezen een actuele parafrase, voor aan het eind van dit bewogen jaar. Een lied om 2023 mee af te sluiten.

God, laat me schuilen bij U
zoals mijn voorouders dat deden,
want tussen al het wereldgeweld
alles wat voorbijvliegt en verwart
bent U die U bent

Stofwolken maken we
stofwolken zijn we
schaduwen van uw vastigheid
wij waaien weg, U wankelt nooit

Overal gaan mensen dood
Gazastrook, Be’eri, Kartoum, Cherson,
wat gisteren een thuis was, is nu een ruïne
wat gisteren bloeide, brandt vandaag

Sprakeloos vragen we U:
maak U kwaad, God, en breng recht
onthul de waarheid, schijn uw licht
al hebben we zelf genoeg te verbergen

We rommelen maar wat aan
denken dat we de touwtjes in handen hebben
maar het zijn maar losse draadjes
in uw meesterborduursel
zelfredzaam zijn we zeker niet
een vloek en een zucht – meer stelt het niet voor

Dan U! Niet te snappen, niet te vatten
wat blijft er nog over dan te knielen?
Pas vanuit dat oogpunt
staat alles in het juiste perspectief

Houd ons in uw eeuwige armen
omhels ons broze zijn
kijk ons diep in onze ogen
laat ons een liefdeslied zingen

We smachten naar uw rode draad
in de rotzooi die wij maken
geef ons een glimpje van uw handwerk
als hoopvol houvast door de eeuwen

Het is bijna niet te geloven
dat U ons in uw hart sluit
U ziet ons aanrommelen
en bouwt uw koninkrijk