'De komende tien jaar hoeft u niet meer terug te komen'

Twee liter laxeermiddel moet ik drinken, voordat ik mijn darmonderzoek kan ondergaan. De darmen moeten schoon zijn. Onderzoek doen in een dikke darm die niet geheel gereinigd is, is als rijden in de mist, zie ik op internet. Je hebt weinig zicht.

Nu is dit niet mijn eerste colonoscopie. Ik heb een darmonderzoek gehad in Jakarta, wat een onvergetelijke ervaring was. Niet het minst vanwege de mooie set kleurenfoto’s van de binnenkant van mijn darmen die ik na afloop meekreeg.

Ik weet nog dat ik toen mijn laxeermiddel heb opgelost in één glas water, in plaats van in de voorgeschreven anderhalve liter. Het was alsof je stroop dronk, maar het werkte prima. Zoiets durf ik in Nederland niet te doen, dus ik mix mijn laxeermiddel met anderhalve liter water en drink het ene smerige glas na het andere. Het wordt het begin van een lange, slapeloze nacht waarin ik om drie uur maar opsta om mijn laatste liter te drinken. Het voordeel van zo moe zijn, is dat ik me totaal geen zorgen meer maak om het onderzoek. Ik kijk er zelfs naar uit. Een roesje. Heerlijk om even te kunnen slapen.

“Wat voor werk doet u?” vraagt een van de verpleegkundigen die mij de onderzoekskamer binnenrijdt. Een lieve poging om mij af te leiden.
“Ik ben kinderboekenschrijver”, zeg ik.

Lees ook: 'Ik zie alleen die vijf donkergekleurde poppetjes: darmkanker'

Lees ook: 'Ik zie alleen die vijf donkergekleurde poppetjes: darmkanker'

“Ah, interessant. Dat hoor je niet vaak. Hoe heet u, zei u?” 
“Corien Oranje.”
“Nooit van gehoord. Ik ga met mijn kinderen naar de bibliotheek. Maar de namen van schrijvers, daar let je niet op hè. Je kent alleen de bekende.”
De dokter komt binnen. “Wil je meekijken?” vraagt ze.
“Hoeft niet hoor”, zeg ik. “Doe mij maar een roesje.”
“Prima”, antwoordt de dokter, en ze dient me met vaardige hand spuiten met pijnstillers en kalmeringsmiddel toe via het infuusnaaldje in mijn arm. “Maar je blijft wel wakker.”
Ze heeft gelijk. Ik word merkwaardig kalm, maar ik kan gewoon meekijken. “Waar zitten die poliepen nou?” vraag ik geïnteresseerd.
“Die zijn er niet. Het ziet er prachtig uit, hierbinnen. De komende tien jaar hoeft u niet meer terug te komen.”