De politieke lading van 'Parasite'

Parasite won eerder deze maand tegen alle verwachtingen in de drie belangrijkste Oscars – voor beste film, regie en scenario – en ook nog die voor beste buitenlandse film. Een unicum voor een niet-Engelstalige productie. Zelfs Donald Trump reageerde erop in een speech: “Een Zuid-Koreaanse film die de hoofdprijs wint? Wat is dat voor onzin? Op handelsgebied liggen we juist in de clinch met Zuid-Korea.”

Als kijker voel je meteen aan dat de situatie flink gaat escaleren

Politieke parabel

Dat het succes van Parasite zo een politieke lading krijgt, is wel toepasselijk, want de film is zelf op te vatten als een politieke parabel. Centraal staat een arm gezin, waarvan de leden zich een voor een op slinkse wijze laten inhuren door een rijk gezin. Als kijker voel je meteen aan dat de situatie flink gaat escaleren, maar de manier waarop is uitermate onvoorspelbaar.

De filmtitel is dubbelzinnig op te vatten. Het arme gezin parasiteert op het rijke gezin, maar andersom buiten de rijken de armen ook uit. Regisseur Bong Joon-ho laat wijselijk in het midden wie precies de daders en de slachtoffers zijn; daar valt na afloop over te discussiëren.

• Lees ook: 'A Hidden Life': een poëtische passiefilm

Emotionele dimensie

Is alle lof voor Parasite terecht? De film is absoluut knap verteld. Net als in eerdere films als The Host, Snowpiercer en Okja husselt regisseur Bong uiteenlopende genres (drama, komedie, horror) origineel en effectief door elkaar. Wie graag verrast wordt (en niet terugschrikt voor wat bloederig geweld) zal zich geen moment vervelen.

Wat ik zelf wel miste, was een emotionele dimensie: het verhaal liet me goeddeels koud. Al die Oscars vind ik dan ook wat overdreven, al zie ik er wel een mooi politiek statement in. Hollywood keert zich nadrukkelijk tegen de ‘America First’-boodschap van Trump – en afgaand op diens reactie is de boodschap luid en duidelijk aangekomen.

Bekijk de trailer van ‘Parasite’