De tv-pre­sen­ta­to­ren van de EO

Je kunt wel zeggen dat het een bont gezelschap is. Sommigen nog piepjong, anderen inmiddels met pensioen, maar nog steeds actief. Sommigen 25 jaar of meer in dienst, anderen nog maar net. De overeenkomst: allemaal zijn we met enige regelmaat op televisie te zien terwijl het EO-logo links boven ons hoofd in beeld verschijnt.

Toen ik naar de bijeenkomst fietste, vroeg ik me af: ontmoet ik zo meteen eigenlijk een groep normale mensen? Of zouden wij presentatoren gemiddeld toch ijdeler zijn dan niet-presentatoren? Hebben we meer geldingsdrang dan anderen? Is het normaal dat je met je hoofd op televisie wilt, of moet er dan toch ergens iets zijn misgegaan?

We mochten, om te beginnen, allemaal kórt vertellen waarmee we zoal bezig zijn. Als je dat aan een groep van zo’n twintig presentatoren vraagt, ben je bijna anderhalf uur verder... Zou dat bij niet-presentatoren korter zijn?
We werden bijgepraat over ontwikkelingen bij de omroep. Sommige presentatoren zaten op het puntje van hun stoel, anderen bleven maar net wakker. Vrij normaal, denk ik eigenlijk, dat is bij niet-presentatoren vast niet anders.

Later werd ons gevraagd hoe we onszelf zouden typeren als christen. Orthodox? Vrijzinnig? Overtuigd? Kerkgaand? Met of zonder twijfels? Evangelisch? Behoudend? Opmerkelijk: vrijwel niemand bleek te vangen in een van die typeringen. Ikzelf bijvoorbeeld ben chronisch kerkgaand, juist omdat ik ergens heen moet met mijn vragen en twijfels. Dat bleek een logische redenering te zijn, want een van de collega’s had precies het tegenovergestelde en vond kerkgang best lastig, maar had helemaal geen last van twijfels.

Zou dat element, dat we vrijwel allemaal niet met één etiket te typeren zijn, anders zijn dan bij veel niet-presentatoren? Misschien wel. Misschien zijn we door ons werk allemaal een beetje genuanceerder geworden. Omdat we vaker dan gemiddeld mensen van buiten de eigen bubbel ontmoeten en gedwongen worden ons tot hen te verhouden.

Of dat zo is, en of dat winst of verlies is, moet u maar uitmaken. Laat het vooral horen als u ons te genuanceerd of niet genuanceerd genoeg vindt. Want we zijn misschien best ijdel, maar we zitten er niet namens onszelf. We zitten er namens u.