Ga naar submenu Ga naar zoekveld

'De ziekte van mijn man veranderde ons huwelijk'

Ellens man was ziek: blaaskanker. Deze diagnose trok een zware wissel op hun huwelijk. "Ik begreep niet waarom hij geen hulp wilde accepteren.Tegelijkertijd moest ik dag en nacht sterk zijn om ons gezin met vier kinderen draaiende te houden."

Deel:

“'Papa heeft kanker.' We stonden tegenover onze kinderen op de dag dat mijn man de diagnose blaaskanker kreeg. Ze reageerden rustig, maar wel geschrokken. Dit was toch iets wat alleen bij anderen gebeurde? In de beginperiode van de ziekte van mijn man bracht het ons dichter bij elkaar. Je bent ineens op elkaar aangewezen en we wilden veel bij elkaar zijn. Samen hebben we veel gepraat, gehuild en gebeden. Het was alsof we in een vrije val zaten, maar we vertrouwden erop dat God ons zou opvangen.

Na een aantal operaties kwam er een kantelpunt. Mijn man was altijd positief en energiek, maar was nu gebroken en somber. Hij was ziek en enorm verzwakt. Hij probeerde te vertrouwen op God dat het goed zou komen, maar zijn lichaam deed het niet meer. Ik begreep niet waarom hij geen hulp wilde accepteren. Hij wilde alleen zijn. Tegelijkertijd moest ik dag en nacht sterk zijn om ons gezin met vier kinderen draaiende te houden. Dat was zwaar. Ik kon me soms moeilijk inleven in de situatie van mijn man. We leefden in hetzelfde huis, maar beiden met ons eigen verdriet. Dat was erg eenzaam."

'We moesten met het verstand voor elkaar kiezen'

Na de laatste operatie was de kanker weg, maar was mijn man zieker dan daarvoor. Ik hield me vast aan Gods goede plan met ons en wilde erop vertrouwen dat ook dat zou herstellen. Mijn man vond dat een stuk ingewikkelder. Anderen mensen stonden in de ogen van mijn man te springen van geluk vanwege zijn genezing, terwijl hij voor zijn gevoel niet genezen was. We moesten met het verstand voor elkaar kiezen, terwijl ons gevoel soms anders was. Ik hield vast aan onze huwelijksbelofte. We hadden elkaar trouw beloofd, in voor- en tegenspoed.

Ik had momenten dat ik me schaamde voor de worsteling van ons huwelijk. Mensen dachten dat we blij en gelukkig waren, maar in werkelijkheid was dat op dat moment niet zo. Ik heb veel hulp gehad van mensen die eerlijk hun pijn en moeiten in hun  huwelijk met me deelden. Ze lieten me inzien dat ik niet de enige was.

Langzaam kwamen we uit het dal. Mijn man deelde meer over zijn gevoelens en pijn. Er kwam weer meer energie, hij kon zijn verdriet een plekje geven. Onze trouwtekst was: ‘God die ons met Zijn kracht omgeeft’. We wisten dat we het niet op eigen kracht konden en hebben hulp gezocht. Ik ben dankbaar dat mijn man al ver is hersteld. Hij is na het verlies van zijn baan nu bezig om voor zichzelf te beginnen. Ik geniet van de plannen die we samen hebben voor de toekomst. Doordat we bewuster zijn van het feit dat we elkaar nodig hebben, zijn we er samen sterker door geworden. Ik heb geleerd dat er voor alles een tijd is. Na diepe dalen komen hoge bergen. Na eenzaamheid volgde sterke verbondenheid. God heeft me rust en kracht gegeven."

Tekst: Gerjanne Meijers

--:--