‘Die middag werden we in één klap volwassen’

“Op de middelbare school zaten we bij elkaar in de klas, maar ik zag haar niet echt staan. Tot we elkaar tegenkwamen op een jongerenavond over geloofstoerusting. We maakten een praatje en het viel me ineens op hoe leuk en enthousiast ze was. Niet lang daarna kregen we verkering. We hadden prachtige, onbezorgde jaren samen.

In 2020 studeerde Marion af aan de pabo, ze kreeg een baan en we kochten een huis in Zwijndrecht, waarvan we in januari 2021 de sleutel zouden krijgen. We planden onze bruiloft op 7 juli en zaten al lekker in de regelmodus.

Eind december 2020 voelde Marion zich niet helemaal lekker en liet ze bloedprikken. De dag voor Kerst belde ze me op: of ik naar het ziekenhuis kon komen, want er was acute leukemie geconstateerd. Ongelofelijk, wat er dan door je heen gaat.

In de familiekamer van het ziekenhuis kregen we een gesprek met een arts. Ons werd niet alleen verteld dat Marion ernstig ziek was, maar ook dat de chemotherapie haar zeer waarschijnlijk onvruchtbaar zou maken. Die middag werden we in één klap volwassen.

Het was niet duidelijk of Marion dit zou overleven. Daarom zeiden we een dag later tegen elkaar dat we wilden trouwen en wel zo snel mogelijk; de behandelingen zouden over een paar dagen beginnen. Maar het was Kerst, weekend en coronatijd, hoe moesten we ooit een bruiloft regelen? Met hulp van ons netwerk en ziekenhuispersoneel is het toch gelukt. Beveiligers liepen ’s avonds met ons door het gebouw om mooie plekjes te zoeken voor de fotoshoot en een verpleegkundige bleek fotograaf te zijn. We trouwden op 29 december. Marion was al zo zwak, dat er een rolstoel nodig was.

Een korte bruiloft, ingeklemd tussen medische onderzoeken, maar het mooiste moment uit ons leven

Vanwege corona mocht er een handjevol mensen bij zijn, maar familie en vrienden keken mee via de livestream en het medisch personeel had zich verzameld op de afdeling. Burgerlijk huwelijk, kerkelijke inzegening en fotoshoot duurden in totaal anderhalf uur. Een korte bruiloft, ingeklemd tussen medische onderzoeken, maar het mooiste moment uit ons leven. Echt alles was liefde.

God zij dank heeft Marion het overleefd, maar door de chemo’s is er in haar lichaam veel kapotgemaakt. Zo functioneert haar hart minder goed en krijgen wij, menselijkerwijs gesproken, geen kinderen. Daarover zijn we aan het rouwen, elk op onze eigen manier. Gelukkig hebben we het heel goed samen. Ik ben zo blij met haar. Om wie ze is, om haar liefde, haar vertrouwen op God en haar positiviteit. Zelfs tijdens de dieptepunten van haar ziekzijn zag ze nog lichtpuntjes. Dat bewonder ik enorm in haar. We genieten van kleine dingen. Nee, geen grootse plannen voor de toekomst. Door zo’n ziekte leer je bij de dag te leven.”