'Door Rachel Held Evans geloofde ik dat het kon: geloven, maar tegelijk ook twijfelen'

Tien jaar geleden kwam ik al jaren nauwelijks meer in de kerk. Het plotselinge overlijden van mijn vader, jaren daarvoor, had mijn leven en m’n geloof op z’n kop gezet. Geloof was geen middel gebleken om ellende te voorkomen en een goed leven te garanderen. Het bleek in moeilijke tijden alleen maar een complicerende factor die meer vragen dan antwoorden opriep. In de kerk kwam ik steeds minder, omdat daar geen ruimte was voor die vragen én omdat ik bang was dat mijn gedachten anderen in dezelfde angstaanjagende leegte zou brengen als waar ik me op dat moment bevond.

In die periode kreeg ik twee blogs van Rachel onder ogen: 15 redenen om niet meer naar de kerk te gaan en 15 redenen om wél naar de kerk te gaan. Het was de eerste keer dat ik een stuk las van een christelijke schrijver die zo onomwonden schreef over waar de kerk tekortschiet:

‘I left the church because I felt like I was the only one troubled by stories of violence and misogyny and genocide found in the Bible, and I was tired of people telling me not to worry about it because “God’s ways are higher than our ways.”’

Maar ze was ook tegendraads genoeg om kritisch te kijken naar zichzelf en niet in de teleurstelling te blijven hangen:

‘Sucking up my pride and embracing the fact that, like it or not, I need community...and real community isn’t about surrounding myself with people just like me’

Lees het hele verhaal van Marieta bij Lazarus.