Editorial: Wat je van beren leren kan over genade

Lazarus-eindredacteur Marieta klimt af en toe in de pen om een gedachte te delen in een editorial. Dit keer: over Winnie de Poeh en Graceland. 

Ik ben dit weekend op m’n plek gezet door een zachtgele knuffelbeer. Te gênant voor woorden eigenlijk. Ik ben waarschijnlijk niet de enige volwassene die dat is overkomen en zoals vaker voelt Disney dat feilloos aan. Dus mocht ik tijdens de film Christopher Robin in de spiegel kijken.

Christopher Robin is te groot geworden om te spelen en verzuipt in z’n verantwoordelijkheidsgevoel. Zozeer dat hij zijn gezin vergeet. En dan is daar zijn oude knuffelbeer, die hem herinnert aan een wijsheid die Christopher als kind helder zag: doing nothing often leads to the very best of something (nietsdoen leidt vaak tot het beste iets). Met dat nietsdoen wordt overigens bedoeld: genoeg tijd doorbrengen met diegenen van wie je houdt en die van jou houden. En je niet laten weerhouden door monsters als Woezels en Lollifanten die dat proberen te voorkomen.

Genade is nietsdoen

De Winnie de Poeh-wijsheid van het nietsdoen zat nog in mijn gedachten toen ik het afgelopen weekend het Graceland festival bezocht. En daar bleef een van de zinnetjes uit de Lazarus-speech haken. ‘Het helpt om te beseffen dat we allemaal ontvangers van genade zijn, niet de auteurs.’

Genade is waar je niets voor hoeft te doen. Genade is nietsdoen. En als je het lukt om dagelijks te leven vanuit dat besef, word je je beste zelf en kun je tijd en energie geven aan jezelf en aan de mensen om je heen.

Ik vind het echt frustrerend: elk jaar tijdens de vakantie weer tot de conclusie komen dat het komende jaar toch anders moet gaan. Dat de prioriteiten weer van rand- naar hoofdzaken moeten worden verschoven. Dat een Disney-film met een redelijk flauwe boodschap toch een harde waarheid kan vertellen.

Dagelijkse bekering

Ga ik ervan leren en het volgend jaar voorkomen? Tja, laat ik het in ieder geval proberen. En zoals de ‘beer met weinig verstand’ het simpel houdt, begin ik ook maar eenvoudig. Dus noem ik elke avond mijn ‘genadegiften’ op. Ik dank God voor gezondheid, geliefden en al het goede dat ik als westerling krijg zonder dat ik er iets voor heb gedaan. Het maakt mijn hoofd rustig en de prioriteiten duidelijk. Stap voor stap, een dagelijkse bekering. Om met Winnie the Poeh te spreken: ‘I always get to where I’m going by walking away from where I’ve been.’

Beeld boven: scene uit Christopher Robin of Janneman Robinson & Poeh, die nu in de bioscoop draait.