‘Eén blik in haar ogen en ik weet: ze prikt dwars door mijn façade heen’

Paardrijden lijkt haast een familietraditie bij de meiden in ons gezin. Eén ding is zeker: dat talent hebben ze niet van mij.

Nu is de jongste aan de beurt. En eerlijk? Ze ziet er té schattig uit. Haar paardrijcap iets scheef, haar laarsjes net iets te groot – alsof ze er al helemaal thuishoort. Mijn hart smelt.

Maar gesmolten harten zijn waardeloos als je moet loslaten. En dat is precies wat ik nu moet doen. Mijn kleine meisje overgeven aan zo’n enorm paard.

Bij de eerste die begon met paardrijden hield ik mezelf nog voor de gek. “Ze vallen er toch nooit af?”, “Die paarden zijn toch supermak?” Totdat mijn oudste dochter het levende bewijs leverde dat dat fabeltje niet klopte. Ze werd keihard van het allermakste paard gelanceerd en belandde midden in de paardenstal. Sindsdien weet ik beter.

En nu sta ik hier weer. Dit keer met haar. Dit kleine, dappere meisje. Ze zeggen dat paarden angst kunnen voelen. Ik doe mijn best om die van mij te verbergen. Maar haar hou ik niet voor de gek.

“Mama, ik zie dat je het heel spannend vindt.”

Eén blik in haar ogen en ik weet: ze prikt dwars door mijn façade heen.

Eén blik in haar ogen en ik weet: ze prikt dwars door mijn façade heen.

“Dat klopt, liefje”, geef ik toe. “Maar ik weet zeker dat jij het kunt.”

En dan adem ik diep in. Ik voel de spanning in mijn borst, de angst om haar los te laten. Maar tegelijk weet ik: ik hoef het niet alleen te doen.

Heer, ik leg haar in Uw handen. U die haar kent, U die haar vasthoudt, zelfs als ik moet loslaten.

Met dat gebed in mijn hart zie ik haar opstappen. Zelfverzekerd. Stralend. Het paard zet zich in beweging, en ik weet: ze is niet alleen. Ze is nooit alleen.