Een elfenfeestje in de kerk

De gezinnen komen als migrant naar Spanje en wachten op een verblijfsvergunning. Dat wachten is moeilijk; ze hebben nog nergens recht op en kunnen vaak maar moeilijk rondkomen van hun onofficiële baantjes. Gedurende die tijd helpt de kerk hen met onder andere voedselpakketten, kleding en trainingen om aan werk te komen.

We lopen de kerkzaal binnen en zien tot onze verbazing geen gedekte tafels staan, maar een groep elfen die aan het dansen zijn rondom een kleurig kleed. We melden ons maar bij de hoofdelf met de vraag wat wij kunnen bijdragen – we komen tenslotte om iets te doen. Olivia wordt elf en ik ga socializen met de ouders. De hoofdelf schminkt Olivia’s neus en wangen rood, plakt een paar glitters bij haar ogen, en een echte elfenmuts maakt het af. Haar outfit is iets minder professioneel dan dat van de negen volwassen elfen, maar niemand die het ziet.

Het voelt alsof ik weer even in Mexico ben. Door de heaters aan de muren is het binnen tropisch warm. Hoewel de aanwezige latino’s dat blijkbaar wel vinden meevallen, want ze houden hun dikke winterjassen stijf dicht. Een enkeling met veel lef heeft de rits open. De pakweg vijftig volwassenen genieten van de warmte en van gewoon zitten op een bank zonder iets te hoeven doen.

Ik praat wat met de Ecuadoriaanse vrouw naast mij, terwijl zij haar zoon Diego nauwlettend in de gaten houdt. Hij kruipt onder de glitterslinger door die een stroomdraad moet voorstellen waar je absoluut niet tegenaan mag komen. Zijn moeder komt aansnellen om zijn blouse weer in zijn broek te stoppen, want ondanks het plezier moet je wel netjes blijven bij deze feestelijke bijeenkomst.

Olivia is heel goed in dit soort feestjes: ze schminkt alle kinderen en zelfs sommige ouders willen een vlinder op hun wang. Dan komt de dominee de professionele elfen bedanken voor hun inzet en hij nodigt de bezoekers uit vaker te komen naar deze plek van hoop en verwachting. Als afsluiting krijgen alle kinderen een cadeau. Diego houdt zijn puzzel glunderend vast en roept naar zijn moeder dat hij zijn puzzel echt nog niet open gaat maken, want hij wil niets kwijtraken. Een meisje haalt haar pop voorzichtig uit de verpakking en houdt hem dicht tegen zich aan.

We hebben geen eten geserveerd. Het enige wat we voorgeschoteld kregen, was een professioneel theatergezelschap. In de metro terug naar huis vraag ik aan Olivia of ze niet teleurgesteld is dat er geen maaltijd was. “Natuurlijk niet”, antwoordt ze. “Dit was echt veel leuker! Zag je hoe ik werd geknuffeld? En hoeveel kinderen ik heb geschminkt? Ik ben alleen bang dat ik het niet mag gebruiken als sociale stage voor school.” “Waarom niet?” vraag ik. “Op school hebben ze gezegd dat een sociale stage vaak moeite kost en ik vond dit juist helemaal niet moeilijk, ik vond het geweldig!”   

Ik ben trots op mijn dochter en denk: welke school kan hier nu tegen zijn?