'Een Kerst om nooit te vergeten'
24 december 2022 · 09:14
Update: 14 februari 2023 · 15:26
Kerstavond 1995. Gestrest sta ik voor de spiegel. Wat moet ik aan? Eigenlijk weet ik het allang, want ik heb er dagen, zo niet weken over nagedacht. Vanavond is het zover: het eerste kerstdiner bij mijn eventueel aanstaande schoonouders...
Er is wel één groot probleem: ik ben snipverkouden. Snot all over the place in mijn hoofd. Corona bestaat nog niet, dus testen is niet nodig. Maar ik voel wel dat dit een zwaar avondje gaat worden. Onderweg ernaartoe, in de trein en de tram, word ik steeds zenuwachtiger. Mijn vriendje probeert me wat gerust te stellen, maar met weinig succes.
Bij binnenkomst zie ik ouders om door een ringetje te halen, een prachtig gedekte tafel vol flonkerend glaswerk, servies, en zilveren bestek. Zo ken ik dat niet van thuis. Iedereen ziet er chic uit. De maaltijd kan beginnen.
Het voorgerecht is een zalmmousse, iets wat ik nog nooit heb gegeten. Gelukkig is-ie best lekker, en hoe je dat eet, zie ik aan mijn tafelgenoten: met het kleine lepeltje.
Ondertussen begint mijn neus steeds voller te lopen en vraag ik me af of ik tussen de gangen door naar de wc kan. Want om nou hier m’n neus te gaan legen...
Gelukkig is er even een kleine pauze en sneak ik naar het toilet. Ik snuit mijn neus door één neusgat dicht te duwen, zodat via het andere neusgat een flinke hoeveelheid snot de uitgang kan verlaten. Ik vang het wat op met een wc-papiertje en loop weer naar binnen, waar de volgende gang opgediend wordt.
“Margje, wat heb jij een prachtige broche!” Mijn schoonmoeder kijkt me vriendelijk glimlachend aan. Mijn blik gaat naar beneden. Mijn vriend, die naast me zit, kijkt ook naar de plek waar moederlief op doelt. “Nee joh, dat is geen broche, dat is snot!” roept hij. Op mijn borst prijkt een enorme klodder, die als een groen-gouden juweel flonkert in het kaarslicht.
Op dat moment kijkt iedereen naar mij. Ik wil onder de tafel verdwijnen. Weg hier. Het klamme zweet breekt me uit. Ik pak m’n servet en probeer het lichaamsvocht weg te krijgen. Het kleeft en plakt met lange draden aan mijn kerstjurk. “Zo,” hoor ik mijn schoonvader zeggen: “zullen we even wat wijn bijschenken?”
Een Kerst om nooit te vergeten.
Meest gelezen
- Ben Verboom in De Verandering: Van afwijzing naar aanvaarding
Ben Verboom in De Verandering
Ben Verboom in De Verandering: Van afwijzing naar aanvaarding
- Yvonne in De Verandering: 'Voor het eerst voelde ik me niet meer eenzaam'
De Verandering in het leven van Yvonne Kaspers
Yvonne in De Verandering: 'Voor het eerst voelde ik me niet meer eenzaam'
- Alba (49) kreeg de diagnose eierstokkanker: ‘Niets kon mij voorbereiden op de oerangst die ik voelde’
Persoonlijk verhaal
Alba (49) kreeg de diagnose eierstokkanker: ‘Niets kon mij voorbereiden op de oerangst die ik voelde’
Lees ook
- Het maakt bar weinig uit wat we hier van de oorlog in Gaza vinden
Column van Tijs van den Brink
Het maakt bar weinig uit wat we hier van de oorlog in Gaza vinden
- Angela Groothuizen: ‘Ik had moeite met Bijbelverhalen, maar niet met het gevoel dat geloven me gaf’
Wil je zien
Angela Groothuizen: ‘Ik had moeite met Bijbelverhalen, maar niet met het gevoel dat geloven me gaf’
- Als elke seconde telt: Geerten ruimt explosieven op
‘Ik kan het me niet permitteren grote fouten te maken’
Als elke seconde telt: Geerten ruimt explosieven op
Schrijf je hier in voor de Visie-nieuwsbrief
Als christelijke gids willen we je helpen om te leven met God. We brengen je persoonlijke verhalen, verdiepende thema’s, christelijk nieuws en mediatips. In onze wekelijkse nieuwsbrief willen we je inspireren om hoopvol te leven en te geloven.
Lees onze privacyverklaring.