'Een Kerst om nooit te vergeten'

Er is wel één groot probleem: ik ben snipverkouden. Snot all over the place in mijn hoofd. Corona bestaat nog niet, dus testen is niet nodig. Maar ik voel wel dat dit een zwaar avondje gaat worden. Onderweg ernaartoe, in de trein en de tram, word ik steeds zenuwachtiger. Mijn vriendje probeert me wat gerust te stellen, maar met weinig succes.

Bij binnenkomst zie ik ouders om door een ringetje te halen, een prachtig gedekte tafel vol flonkerend glaswerk, servies, en zilveren bestek. Zo ken ik dat niet van thuis. Iedereen ziet er chic uit. De maaltijd kan beginnen.

Het voorgerecht is een zalmmousse, iets wat ik nog nooit heb gegeten. Gelukkig is-ie best lekker, en hoe je dat eet, zie ik aan mijn tafelgenoten: met het kleine lepeltje.
Ondertussen begint mijn neus steeds voller te lopen en vraag ik me af of ik tussen de gangen door naar de wc kan. Want om nou hier m’n neus te gaan legen...

Gelukkig is er even een kleine pauze en sneak ik naar het toilet. Ik snuit mijn neus door één neusgat dicht te duwen, zodat via het andere neusgat een flinke hoeveelheid snot de uitgang kan verlaten. Ik vang het wat op met een wc-papiertje en loop weer naar binnen, waar de volgende gang opgediend wordt.
“Margje, wat heb jij een prachtige broche!” Mijn schoonmoeder kijkt me vriendelijk glimlachend aan. Mijn blik gaat naar beneden. Mijn vriend, die naast me zit, kijkt ook naar de plek waar moederlief op doelt. “Nee joh, dat is geen broche, dat is snot!” roept hij. Op mijn borst prijkt een enorme klodder, die als een groen-gouden juweel flonkert in het kaarslicht.
Op dat moment kijkt iedereen naar mij. Ik wil onder de tafel verdwijnen. Weg hier. Het klamme zweet breekt me uit. Ik pak m’n servet en probeer het lichaamsvocht weg te krijgen. Het kleeft en plakt met lange draden aan mijn kerstjurk. “Zo,” hoor ik mijn schoonvader zeggen: “zullen we even wat wijn bijschenken?”

Een Kerst om nooit te vergeten.