Een mooi voornemen voor het nieuwe jaar: niet bang zijn

De boodschap was helder: al mijn cassettebandjes zitten vol met liedjes die niet deugen. Onschuldige popmuziek muteerde plots in een werktuig van de boze. Het maakte diepe indruk op me.

Ik moest aan dit voorval denken toen ik de podcast Rock my soul beluisterde. Een mooi verhaal over de haat-liefdeverhouding tussen geloof en popmuziek. Er kwamen verschillende leeftijdsgenoten aan het woord die muziek hadden weggegooid, omdat hun duidelijk was gemaakt dat ze bijkans aan satansverering deden door ernaar te luisteren. Ze waren doodsbenauwd dat ze onbewust werden beïnvloed en daardoor van God los zouden raken. Nu, twee decennia later, kijken de meesten er hoofdschuddend op terug.

Ik herken hun angst wel: aangejaagd door christelijke bestsellers van Peretti en Tim Lahaye (van De Laatste Bazuin-serie) was mijn wereld veranderd in een angstig universum waar ik omgeven was door geelogige demonen en zwarte duivels die me zouden pakken als mijn gebed zou verslappen. Ik liep permanent het risico om alleen achter te blijven bij de opname van de gemeente: ik heb er menig angstig moment door gehad als mijn moeder niet meteen reageerde als ik haar riep. Het verdacht maken van popmuziek past perfect in datzelfde angstige frame.

Mijn conclusie is nu dat ik bang gemaakt ben. Het punt is niet dat het allemaal flauwekul is. Er is kwaad en dat zit overal: in muziek, in films, maar ook in de kerk en vooral in je eigen hart. Daar moeten we niet naïef over zijn. Er is trouwens ook veel goeds in muziek, films en zelfs in de kerk. Maar dat terzijde. Het gaat om de bangmakerij. In de podcast werd scherp opgemerkt: ‘Deze mensen waren meer onder de indruk van het werk van de duivel dan van het werk van God.’ En dan word je bang.

Terwijl we geloven in een God die met liefde angst verdrijft. Valt het niet op hoe vaak er in het kerstverhaal ‘Vrees niet’ wordt gezegd? Dat moeten we blijkbaar leren. Mooi voornemen voor dit nieuwe jaar trouwens: niet bang zijn.