Elly Zuiderveld: ‘Na bekering ben ik anders gaan opvoeden'

Hoe geef je het geloof op een gezonde manier door aan je kinderen? Met die vraag gaat presentator Elbert Smelt in deze aflevering van Kerk en ik aan de slag. Samen met dominee Janneke Burger bezoekt hij zangeres Elly Zuiderveld. Hoe deelde zij haar geloof?

Elly groeide op in een katholiek gezin en ging twee keer op zondag naar de kerk. Ze hoorde regelmatig verhalen uit de Bijbel, "al was het vast niet zoveel als in protestantse gezinnen," vertelt ze. "'s Avonds voor het slapengaan knielden we neer op de kokosmat en deden we een gebed dat nooit leek op te houden. We werden allemaal genoemd, inclusief alle familieleden. Later verwaterde dat een beetje, en moesten we ook alleen naar de kerk, zonder mijn ouders. Dat vond ik wat minder."

"Toen ik 15 was, gebeurde er iets met een vriendinnetje van mij. Ze was zwanger, de pastoor had gezegd dat ze met die jongen moest trouwen. Uiteindelijk heeft ze zichzelf ingesnoerd, kreeg een hersenbloeding en stierf. Toen zei ik tegen God: nu wil ik niet meer in U geloven. Het was ook één van de eerste dingen die ik aan Rikkert vroeg. Geloof je in God? Maar nee, hij geloofde gelukkig ook niet. Toch was hij degene die op zoek ging. Hij was niet tevreden met een leven dat bestond uit opstaan, eten, muziek maken en uiteindelijk doodgaan. Waar heb je dan voor geleefd? Hij, en ook ik, vonden het in het christendom. Toen zijn we op onze knieën gegaan en hebben samen gekozen voor Jezus. We hebben nooit bij een kerkgenootschap gehoord, maar bij Jezus."

"Al hebben we wel geprobeerd ons bij een kerk aan te sluiten – ook voor de kinderen – maar het heeft nooit ergens geklikt," legt Elly uit. "Uiteindelijk zijn we zelfs uit de kerk gestapt omdat onze kinderen werden aangesproken op de muziek die ze maakten. Het was voor toen nogal vrijgevochten muziek, iets tussen metal en hardrock in. Wij vonden het prachtig, hoorden hun ziel erin. Maar een oudste vond dat ze moesten stoppen, dat het van de duivel was. Als zij eruit moesten, dan wij ook."

Commune

Elly vervolgt: "We waren geen christenen en toen we kinderen kregen, voedden we ze heel vrij op. We woonden in een commune en de kinderen waren allemaal broertjes en zusjes van elkaar. We hadden niet zoveel regels. In de opvoeding volgden wij de leer van dr. Spock. Dat was helemaal in en we moesten toch iets hebben om ons aan vast te houden. Die methode hield in dat je ze niks mocht verbieden. Je mocht niet zeggen ‘Je mag je vinger niet in het stopcontact steken’, maar: ‘Mama vindt het niet zo fijn als je je vingers in het stopcontact stopt’. Op een dag had de oudste, hij was toen vijf, een bijl gevonden, en stond hij op de meubels in te hakken." Elly lacht. "Toen werd Rikkert toch wel boos. Het was een chaotische toestand. Na onze bekering is onze opvoeding ook veranderd. Daar stond in de Bijbel dat je gehoorzaam moesten zijn aan God en dat zij aan jou gehoorzaam moesten zijn."

We hebben nooit bij een kerkgenootschap gehoord, maar bij Jezus

"Ik ben wel eens jaloers op kinderen die op het christelijke pad zijn doorgegaan; mijn kinderen hebben allemaal hun eigen weg gekozen. Toch zijn er wel momenten dat ze teruggrijpen op herinneringen aan het geloof. Dan vragen ze of ik voor ze bid, en dan zie je toch dat God het zegent. Mijn dochter is getrouwd met een hindoe; hij kreeg een scooterongeluk in India, met een bijna dodelijke afloop. Mijn dochter vroeg of ik wilde komen, omdat ze het niet alleen kon. Ik ben gelijk naar India gegaan. Ik mocht af en toe een minuutje bij hem om te bidden, omdat mijn dochter had gezegd: 'My mother is a holy person' en ze veel respect voor heiligen hebben."

Kostbaar

"Ik bad dat hij in de naam van Jezus zou genezen en uit zijn coma zou ontwaken. Dat is gebeurd. Hij is nog steeds hindoe, maar hij zegt: ‘Mama, I know that Jesus healed me.’ Daaraan voorafgaand bad ik elke avond met mijn dochter, dan huilden we en smeekten we God in Jezus’ naam voor genezing. Die momenten dat we samen baden, zijn heel kostbaar, dat neemt niemand ons weer af."