‘Het voelt alsof we op vakantie gaan, maar het is toch echt een enkele reis’

De laatste weken voor ons vertrek naar Zweden vonden we tot nu toe het zwaarste gedeelte van emigreren. We waren zó ontzettend druk met alles afronden, maar ook met de emoties van anderen die te maken hebben met onze keuze. We hadden de oplevering van ons huis, verhuisden naar een chalet op een camping, hadden veel afscheidsfeestjes, wilden het voor de kinderen zo fijn mogelijk afsluiten, moesten traktaties maken en aan allerlei dingen grote en kleine denken. En zo blijft er voor jezelf heel weinig ruimte over om te voelen wat het met je doet.

Zeven boodschappentassen met cadeaus

We bedachten op het laatste moment dat het leuker zou zijn om allerlei verschillende afscheidsfeestjes te plannen: een dagje dierentuin met de ene familie, een Zweedse lunch met de andere, een receptie en etentje van Sytzes werk, een afscheidsfeestje met vrienden en op school. Achteraf was het misschien handiger geweest om alles in één keer te doen, maar het was ook fijn om wat meer de tijd te hebben voor iedereen. Als je dan ziet hoeveel leuke mensen je achterlaat is het best lastig om te bedenken waarom je dit ook al weer wilde. Het was dus na het zoveelste afscheid ook gewoon de hoogste tijd om te gaan.

Tekst gaat verder onder de foto.

We hadden al onze spullen al in de verhuiswagen en alleen noodzakelijke spullen meegenomen naar de camping die later dan ook in onze auto zouden passen. Maar er waren zoveel mensen die iets wilden geven, dat we uiteindelijk zeven (!) boodschappentassen met cadeaus mee moesten nemen. Wat hebben we gelachen en wat was het lief, maar natuurlijk ook een beetje onhandig. We kregen heel veel boeken, vier schilderijen en zelfs knutselspullen voor als we ons zouden vervelen in de winter. Dat ging natuurlijk nooit passen, maar gelukkig zouden de opa’s en oma’s een paar weken later al naar Zweden en konden zij het meenemen.

Gewoon gáán

We wilden geen gedoe met vier huilende mensen in de auto, dus mijn ouders kwamen de avond van vertrek gedag zeggen en Sytzes ouders de ochtend van vertrek. Geen groots uitzwaaimoment, maar gewoon gáán. Zodra we onderweg waren, voelde het allemaal al veel lichter en als de juiste keuze en hadden we er vooral heel veel zin in. Het voelt alsof we op vakantie gaan, maar het is toch echt een enkele reis.

Zodra we onderweg waren, voelde het allemaal al veel lichter.

Omdat de zomervakantie nog niet was begonnen, reden we zonder problemen langs Hamburg richting de boot die we namen vanaf Kiel naar Göteborg. Op de boot hadden we een hut geboekt en konden we aanschuiven voor het diner en ontbijt. Tijdens het ontbijt met een fantastisch uitzicht zagen we de Zweedse kust – ons nieuwe thuisland – steeds dichterbij komen. Dat was zo’n gek idee. Het voelde een beetje als de avond van de groep 8-musical: je begeeft je op een kruispunt.

Göteborg ligt aan de westkant van Zweden, dus na onze aankomst daar was het nog 4,5 uur rijden naar ons huis. Onderweg reden we een stukje om, zodat we bij medelanders in Tranås op bezoek konden. Zij zijn vorige zomer geëmigreerd en we wilden eens van hen horen hoe zij dit avontuur ervaren. Het was ontzettend leuk om te zien hoe geweldig hun kinderen zich aanpassen en genieten van het buitenleven. We kregen een cadeaupakket met pap en zout en verse eieren, dat is iets wat je in Zweden traditioneel geeft aan mensen die verhuizen – als een teken van voorspoed en gastvrijheid.

Tekst gaat hieronder verder.

• Bestel nu het Eva Zomerboek 2025 ☀️

  Een extra dikke editie vol zomerse inspiratie! Met o.a. een aangrijpend verhaal over het surfdrama in Scheveningen, meditatiemomenten, Tooske’s favoriete zomerplekken, kleurplaten, puzzels, mocktails én meer.

  Klik hier

Thuiskomen

Daarna gingen we met piepende banden door naar ons nieuwe huis! Hoe zou het voelen? En zou het echt zo mooi zijn als we ons herinnerden? Sytze was twee maanden ervoor nog geweest toen hij een bankrekening moest openen, maar ik had het huis echt nog maar één keer in het echt gezien. Toch zat het nog steeds goed: zodra we de oprit opreden, voelde het helemaal als thuiskomen. Gek genoeg al meer dan ons huis in Ede, waar we de afgelopen zeven jaar toch echt met veel plezier hebben gewoond. We parkeerden de auto en voelden tegen beter weten in aan de voordeur, maar die zat helaas toch echt op slot. We zouden pas de volgende ochtend de sleutel krijgen.

Zodra we de oprit opreden, voelde het helemaal als thuiskomen.

Gelukkig was er genoeg te zien in de tuin. Er stonden prachtige bloemen in de kas en het gastenverblijf was wel open. Het was groter dan we ons konden herinneren en de vorige bewoners hadden mooie kasten voor ons achtergelaten. In ons hoofd zochten we daar al een plekje voor in ons huis en we bedachten alvast waar de trampoline zou moeten komen.

We besloten om de pizzeria om de hoek uit te proberen (goedgekeurd!) en reden naar het strand om de pizza’s op te eten. Een ongelofelijk dankbaar gevoel overspoelde ons dat ons leven zich hier mag gaan afspelen.

De overdracht

We hadden een hotel geboekt tegenover het makelaarskantoor en na een onverwacht goede nacht is het eindelijk zover… De overdracht van ons huis! De vorige eigenaren waren er samen met hun kinderen bij, en de makelaar zette nog wat frisdrank klaar voor we tot tekenen overgingen. Met vijf volwassenen en vier kinderen in een klein kantoor probeerden we alle handtekeningen te zetten zonder dat de frisdrank over de tafel zou gaan.

Met vijf volwassenen en vier kinderen in een klein kantoor probeerden we alle handtekeningen te zetten zonder dat de frisdrank over de tafel zou gaan.

Het was enorm rommelig en Sytze had niet door dat ik inmiddels al de sleutels had ontvangen (ze geven ze aan, want op de tafel leggen brengt volgens de Zweden ongeluk). Maar de bank was akkoord, de handtekeningen gezet, de sleutels in ons bezit, en dus bedankten we iedereen en gingen we snel met de kinderen naar buiten. Op naar onze nieuwe plek!

Een grote zwerm vogels

Aan Noah de eer om als eerste de deur te openen. En terwijl hij dat doet, komt er een enorme grote zwerm kraaien overgevlogen. Als er een zwerm vogels overvliegt, kan dat een teken zijn van iets waar je naar hebt verlangd en waar je hard voor hebt gewerkt – iets dat op het punt staat om werkelijkheid te worden. Nou, dat klopt aardig!

Tekst gaat verder onder de foto's.

We blazen onze slaapmatjes op en picknicken in de tuin, omdat de verhuiswagen met onze spullen de volgende dag ‘pas’ komt. We maken een wandeling in de buurt en door het bos, lopen langs de nieuwe school, spelen op het schoolplein, plukken bramen en zwemmen in de zee en in het meer. We ontdekken nog een speeltuin en er blijkt een heel leuk gezin met kinderen naast ons te wonen. Noah maakt al gelijk een vriendinnetje en net als Jip en Janneke kunnen ze door de heg naar elkaars tuin.

Emigreren light

De volgende dag is het tijd voor hard werken: de verhuiswagen moet leeg. We zetten de eerste meubels in elkaar, pakken wat dozen uit en ruimen de heerlijke keuken in.

Nu voelt het nog als een vakantie waar geen einde aan komt.

Snel daarna staat alweer de eerste visite op de stoep en kunnen we ons nieuwe plekje aan onze familie laten zien, superleuk! Ze zijn enthousiast en begrijpen nu ook beter waarom we voor dit leven kiezen. Het voelt als emigreren light, met meteen zoveel bekenden over de vloer. Wat zal het stil zijn als ze weg zijn; dan begint het emigreren voor ons gevoel misschien pas echt. Nu voelt het nog als een vakantie waar geen einde aan komt (wel een met schroeven in je zakken en verf in je haar).

Over een paar weken begint de school en starten we met Zweedse taalles en is iedereen vertrokken. Dan begint het ‘echte’ leven. Kijken of het dan nog steeds vakantie lijkt. Voor nu voelt het in ieder geval voor ons allemaal als thuis – en dat is al meer dan we durfden te dromen.

Tekst & beeld: Anneclaire Braaksma-Vonk