Emoties en vluchtelingen

Au. Pijnlijk. Schreef ik vorige week een column waarin ik me afvroeg of het niet een beetje overdreven was, die brief van negenhonderd voorgangers over de situatie van vluchtelingenkinderen op de Griekse eilanden, brandt op de dag dat Visie bij u op de mat belandt en de blog online verschijnt een groot deel van vluchtelingenkamp Moria af!

Ik zal eerlijk zijn: normaal gesproken plaats ik m’n column op Twitter, zodat ook niet-Visie-lezers er kennis van kunnen nemen. Dat heb ik dit keer maar even nagelaten. Ik vreesde veel boze reacties.
Raar is dat eigenlijk. Dat ik een column waar ik achter sta even niet durf te publiceren vanwege veranderde omstandigheden. Ik vreesde de (begrijpelijke) emotie van mensen die het (vermoedelijk) toch al met me oneens waren.

In de achterban van de ChristenUnie sloeg de (spreekwoordelijke) vlam onmiddellijk in de pan. De partij wil al langer dat Nederland vijfhonderd kinderen opvangt uit Moria, maar omwille van het coalitiebelang (CDA en VVD zijn tegen) stemt de fractie tegen moties die dat uitspreken. CU-lid Antonie Fountain publiceerde op de ochtend na de brand een open brief waarin hij CU-leider Segers opriep ‘de deuren van ons land te openen zoals we dat in 2015 deden’. Binnen 24 uur kreeg hij honderden steunbetuigingen uit de hele achterban van zijn partij.

Rationeel gezien zou het nu hiernaar toe halen van vijfhonderd kinderen (of nog veel meer) niet echt een logische reactie zijn. De coalitie koos er tot nu toe voor om vijfhonderd kinderen op Nederlandse kosten op te vangen op het Griekse vasteland, dat vindt het kabinet beter dan kinderen hierheen halen. Zou dat nu anders zijn? De verhalen dat de branden zijn aangestoken door boze vluchtelingen zijn hardnekkig (zonder dat daar op dit moment hard bewijs voor is). Dat er tot nu toe (gelukkig) nauwelijks berichten zijn van mensen die zijn omgekomen, wijst ook voorzichtig in de richting van enige organisatie. Moet je dat gedrag ‘belonen’ door nu alsnog mensen hierheen te halen? Rationeel gezien zou je zeggen van niet.

Emotioneel is het natuurlijk anders. Vanuit de emotie geredeneerd zegt iedereen met een hart: ‘Laat ze hiernaartoe komen, die kinderen. Vandaag nog! En niet slechts vijfhonderd, want duizend of vijftienhonderd kunnen we ook prima aan. Wir schaffen das!’

Emoties doen ertoe. Of u en ikzelf nou emotionele types zijn of niet. Wat moet zwaarder wegen, de emotie of de ratio? Ik zeg er even niets over. Voor je het weet, brandt er weer een kamp af...