Filmrecensie 'Barbie': Depressief in Barbieland
'Opvallend diepgaand voor een oppervlakkige pop van plastic'
Barbie leeft samen met de andere Barbies een idyllisch bestaan in het knalroze Barbieland. Alle beroepen worden uitgeoefend door beeldschone vrouwen. Van de president tot rechter in het hooggerechtshof, van piloten tot bouwvakkers.
De Kens, stuk voor stuk afgetrainde mannen, hebben geen werk, hobby’s, of zelfs maar een persoonlijkheid. Hun hele bestaan draait om de Barbies. Iedere avond is meidenavond en het leven is belachelijk goed. En waarom ook niet?
Voor de komst van Barbie waren er alleen poppen van baby’s, legt de verteller uit (de stem van Helen Mirren, die af en toe de film van commentaar voorziet). Jonge meisjes speelden moedertje en niets anders. Tot Barbie haar entree maakte: een jonge volwassen vrouw die alles kon worden: dokter, astronaut, autocoureur. Barbie zorgde voor een feministische revolutie die alle problemen in de samenleving oploste. Eindelijk kwamen er gelijke rechten voor mannen en vrouwen, spot de verteller.
Dat het er in de Echte Wereld heel anders aan toegaat, weten de Barbies niet. Dat hun onrealistische lichaamsmaten en absurd hoge schoonheidsstandaard vrouwen met een slecht zelfbeeld opzadelen, zien ze evenmin. Dat besef komt pas wanneer Barbie last krijgt van depressieve gedachten en acute cellulitis: het ergste wat je kan overkomen in Barbieland. Op zoek naar een oplossing bezoeken zij en Ken noodgedwongen de Echte Wereld. Ook Ken weet niet wat hij ziet wanneer hij een samenleving binnenstapt waarin mannen de dienst uitmaken. Dat ‘patriarchaat’ bevalt hem wel en hij besluit het te introduceren in Barbieland.
In tegenstelling tot wat de suikerzoete plaatjes doen vermoeden, is Barbie geen film voor kinderen. Daarvoor zijn er te veel grapjes over man-vrouwrollen en de scheve verhoudingen in de samenleving. Barbie is een film voor volwassenen en tieners die nog weten hoe ze vroeger met deze poppen speelden en daar nu gemengde gevoelens over hebben.
De film fileert met humor en vrolijk venijn – het kan! – zowel de zuurstokroze wereld van Barbie als die van ons. Ook moederbedrijf Mattel krijgt ervanlangs. Een prijs die ze ongetwijfeld graag betalen voor de hernieuwde populariteit van hun speelgoed. Tussen alle grappen door onderzoekt Barbie ook eventjes wat het is om mens te zijn. Opvallend diepgaand voor een oppervlakkige pop van plastic.
Geschreven door
Jort van Slooten
