Frans Duijts: 'Ik heb al mijn en­gel­be­waar­ders verbruikt'

Frans, volkszanger, ondernemer en familieman, steekt het gesprek luchtig in: “Ik heb geen geheimen, dus kom maar op.” Maar wat volgt, is een indrukwekkend relaas over overleven, levenslust, geloof, en het besef dat het zomaar voorbij kan zijn.

Blij met pijn

In 2002 valt Frans tien meter naar beneden, door een asbestdak. "Ik lag daar twintig minuten zonder gevoel in mijn onderbenen. Pure paniek. Toen de pijn eindelijk kwam, wist ik: ik voel weer iets. En ik was er zó blij mee! Ik ben er nog, maar ik denk dat ik bij die val al mijn engelbewaarders verbruikt heb.” Het ongeluk verandert zijn kijk op het leven drastisch. Daarnaast leerde zijn vader hem delen, plezier maken en het leven vieren. “Mijn vader zei altijd: ‘Je laatste jas heeft geen zakken.’ Dus geniet nu. Deel wat je hebt. Lach met anderen. Dát maakt het leven mooi.”

Ik dacht: zo haal ik de zeventig nooit!

Frans probeert wel bewust met zijn gezondheid om te gaan. “De Duijtsen worden niet oud,” zegt hij droog. “Dat zit een beetje in de familie.” En dus besloot hij vijf jaar geleden het roer om te gooien. “Ik woog 140 kilo. Mijn suiker was torenhoog, mijn cholesterol door het dak. Toen dacht ik: zo haal ik de zeventig nooit.” Hij onderging een maagverkleining en veranderde zijn leefstijl.

Over geloof is Frans nuchter én gevoelig. “We zijn gelovig, maar op onze manier,” zegt hij. “God is er op de momenten dat hij er moet zijn. Bij geboorte, bij afscheid – of als er iets gebeurt. Soms doe ik even een gesprekje, een weesgegroetje. Of ik loop de kerk binnen en steek een kaarsje aan. En dan gaat het leven weer verder.”

• Strafrechtadvocaat Job Knoester: 'De dood van mijn zoontje is elke dag aanwezig'

  Strafrechtadvocaat Job Knoester: 'De dood van mijn zoontje is elke dag aanwezig'

Zijn beeld van het hiernamaals is troostend. “Ik weet niet of je naar God gaat,” zegt hij. “Dat durf ik je niet te zeggen. Maar ik denk wel dat je naar een plek gaat waar jouw dierbaren zijn."

Aan het eind van het gesprek deelt Frans iets waar hij nog altijd spijt van heeft. Wat hij sindsdien anders doet, zie je in De Kist.