'Ga ik grappen maken terwijl daar mensen in koelen bloede worden vermoord?'

Ik voelde direct een knoop in mijn maag: ga ik een beetje grappen maken terwijl daar mensen in koelen bloede worden vermoord? Ik moest me concentreren op de première. Het lukt maar matig. Terwijl de berichten van moord en terreur binnenstroomden, stroomde mijn hoofd vol van verdriet om de onschuldige doden die gevallen zijn en gaan vallen. Ik voelde woede om de mensonterende terreur. Ik voelde ook een vermoeid pessimisme, omdat ik al kon uittekenen hoe het zou gaan lopen: de militaire vergelding van Israël zal zo verpletterend zijn en gaat zo veel mensenlevens kosten dat dat weer nieuwe wraakgevoelens gaat oproepen. Een vicieuze cirkel van polarisatie daar en hier. Over de onzalige vraag wat meer waard is: een Joods of een Palestijns leven. Nieuwe brandstof voor antisemitisme.

Mijn kop ontploft. Ik vlucht in poëzie, luister naar U2, over vrede op aarde: “They say that what you mock, will surely overtake you.

And you become a monster, so the monster will not break you.

It’s already gone too far, who said that if you go in hard, you won’t get hurt. Jesus, can You take the time, to throw a drowning man a line?”

Ik bid mee: “God, help.” Verder kom ik even niet.

Ik treed op die avond, de show must go on. Ik speel een heerlijke voorstelling en we lachen even alsof er geen oorlog is. Het succes en de euforie voelen misplaatst tegen de achtergrond van de terreur, de wanhoop, het verdriet. 7 oktober is een rare dag.

Inmiddels zijn we alweer wat weken verder. De oorlog zal intussen nieuwe dieptepunten verder zijn. Dit hierboven waren mijn gevoelens op 7 oktober, de dag van de première van mijn cabaretprogramma Laatste Wil. Maar vooral de dag van nieuwe zwarte bladzijden in de geschiedenis van Israël en de Palestijnen. Weer zwarte bladzijden… het is wel het laatste wat ik wil.