Geen huis voor mijn kinderen door de hysterische huizenmarkt
“Als ik bedenk dat het misschien nog vijf jaar gaat duren, kan me dat benauwen.”
Er is krapte op de huizenmarkt. Moeder Anne (52) is hier de dupe van: haar kinderen, Fabian (28) en Paulien (26), wonen weer thuis. “Ondanks het moeilijke van de situatie voor hen, vind ik het gezellig. Ze zijn heel leuke volwassenen geworden. Het ontroert me om dat van zo dichtbij te zien.”
“Mijn zoon en de dochter van m’n man woonden als studenten op zichzelf. Na verloop van tijd moesten ze weg uit de woning en gingen ze op zoek naar iets anders. Dat viel niet mee. Fabian trok eerst bij ons in en sinds kort woont ook Paulien weer thuis. We wonen in Leiden en dat is een enorme studentenstad. Als je niet studeert, kom je voor veel woningen niet in aanmerking. Het is een hele krappe woningmarkt. De gemeente geeft zoveel urgenties af, dat er bijna geen woningen overblijven voor mensen die bijvoorbeeld geen vluchteling zijn of geen baby hebben.
De kinderen waren allemaal uitgevlogen
Fabian en Paulien hebben hun eigen leven en we zien hen niet veel. Toch vind ik het gezellig dat ze weer thuis wonen. Ze zijn lief en begaan. Vanochtend was ik vroeg op en mijn zoon ook. Ik zat in mijn bijbel te lezen en toen kwam hij een kopje koffie brengen. Dat zijn mooie momenten. Het zijn leuke volwassenen geworden. Dat is een groot verschil met toen ze nog thuis woonden. Toen waren het nog kinderen die je aan regels moest houden en achter de broek moest zitten. Natuurlijk zijn er weleens minder fijne momenten, zoals als je ’s ochtends opstaat en moet wachten bij de wc omdat er iemand op zit. Mijn man vindt het moeilijker dan ik. De kinderen waren allemaal uitgevlogen. Het was tijd voor ons samen en we hadden het rijk alleen. Nu moeten we toch weer meer delen.
Hun leven staat als het ware stil
De verwachting is dat Fabian en Paulien zeker nog vijf jaar moeten wachten op een huis via de woningbouw. Hun leven staat als het ware stil. Dat vind ik heel moeilijk voor hen. Als je 26 of 28 bent, verlang je naar een eigen plekje. Als ik bedenk dat het misschien nog vijf jaar gaat duren, kan me dat benauwen. Een jaar is te overzien, maar als het nog veel langer doorgaat, wordt het lastiger. We wachten af.
Een jaar geleden kwam ik tot geloof en de rest van het gezin is niet gelovig. De kinderen die weer thuis wonen, krijgen meer mee van mijn geloofsleven dan de kinderen die op zichzelf wonen. Dat vind ik een mooie kans. Verder geniet ik van de mooie momenten, bijvoorbeeld als we de dag bespreken als ze thuiskomen. Ik mag van dichtbij zien dat de kinderen verantwoordelijke volwassenen zijn geworden die hun plek in de wereld hebben gevonden. Dat ontroert me.”
*De vrouwen op de foto zijn niet Anne en Paulien.
Lees ook dit artikel: Boemerangkinderen: als je kinderen opeens weer thuis komen wonen
Wil je nog meer Eva lezen? Klik hier voor een leuke aanbieding voor een abbonement op het Eva magazine!
Geschreven door
Corina Schipaanboord
