Column TimZingt: 'Heb ik mijn kinderen niet een jeugdtrauma bezorgd?'

Het is zó primitief kamperen, dat elke camping in Frankrijk daarna sowieso een paradijs is. We slepen onze kinderen dus ook al hun hele jeugd mee naar die conferentie. Aan hen is nooit wat gevraagd: meekomen, zingen en luisteren naar het kinderprogramma, je hart aan Jezus geven (doe nog maar een keer voor de zekerheid), knutselen, geld inzamelen voor het goede doel. Het is een charismatische mangel waar ze jaarlijks doorheen worden gehaald.

Ik heb me weleens afgevraagd of ik ze niet een jeugdtrauma bezorgd heb door ze aan dit kampeer-met-de-Heer-geweld bloot te stellen. Zeker omdat ze lang niet altijd zin hadden, soms zelfs manifeste weerzin. Ik heb ze vaak met flink onpedagogische dreigementen en omkopingspraktijken moeten verleiden om toch hun beste beentje voor te zetten; al die keren dat het slaapgebrek zich uitte in onchristelijke woede-uitbarstingen; die keren dat ze wegspoelden van de stortregens of door de zon of wespen gestoken werden; dat ze van pure uitputting zo diep sliepen dat ze slaapzak, matje én pyjama onder geplast hadden; al die keren dat ze vroegen of ze naar huis mochten; dat ze zeiden dat het SAAI was. Heb ik ze geen wapen in handen gegeven om definitief af te rekenen met alles wat ik ze mee wil geven?

TimZingt

Het is een charismatische mangel waar ze jaarlijks doorheen worden gehaald.

Ze zijn nog te jong om daar definitief over te oordelen. Maar soms is er onverwacht een hoopvol teken. Een van mijn tieners (die altijd de meeste kritiek heeft geuit op ons gekrampeer op New Wine) liet zich dit jaar terloops ontvallen: “Ik had nooit zin in New Wine, maar ik heb eigenlijk alleen maar leuke herinneringen.” Werk van de Geest? Wie zal het zeggen. Ik houd me er maar aan vast en schrijf New Wine 2026 alvast met potlood in mijn agenda.