'Hoe durf ik de zorg voor moeder op hen af te schuiven?'

Wie kan een paar dagen voor mevrouw De Groot zorgen? Deze vraag zal de spoedeisendehulparts de komende uren bezighouden. Tijd die hij veel effectiever in kan zetten bij medisch inhoudelijke problemen met nieuwe patiënten die medicijnen of andere interventies nodig hebben. Na zes jaar opleiding geneeskunde, drie jaar ervaring opdoen en onderzoek doen als art-assistent en drie jaar specialisatie tot spoedeisendehulparts is zijn onmogelijke opdracht nu om zorg te organiseren voor deze 81-jarige mevrouw.

De zorginstellingen zijn buiten kantoortijden moeilijk in staat nieuwe cliënten op te nemen, en bovendien liggen ze vaak helemaal vol. Misschien kunnen de kinderen voor haar zorgen? De drie volwassen kinderen die mee zijn, kijken mij verbaasd aan. Hoe haal ik het in mijn hoofd om de zorg voor moeders op hen af te schuiven? Het is toch duidelijk mijn probleem? De sfeer in de behandelkamer wordt steeds beroerder, hoe meer ik een beroep doe op de verantwoordelijkheid van de familie en de geliefden. Mevrouw De Groot moet zelf ook aanhoren hoe de kinderen die zij met alle offers en moeite heeft grootgebracht, geen mogelijkheid zien in hun drukke leven om te “babysitten op haar”. Dit zal haar waarschijnlijk meer pijn doen dan de heup. Mijn voorgeschreven pijnstillers helpen hier niet tegen.

Er rest niets anders dan een opname in het ziekenhuis. Diagnose van opname? Sociale indicatie. Zo heet dat tegenwoordig. Ligt het aan mij, of betekent dit dat haar sociale netwerk compleet faalt en wij haar in feite redden van een antisociaal systeem? Dan maar op een kostbaar ziekenhuisbed, omdat wij als organisatie sociaal moeten zijn te midden van een antisociale samenleving.

Eer je vader en je moeder, opdat het je goed zal gaan.