Hoe goed ben jij in bidden?

Voor mijn werk als tv-redacteur mocht ik veel verschillende mensen interviewen over hun geloof. De vraag naar het bidden kwam altijd voorbij. Iedere keer was ik weer verrast als mensen – voor wie het geloof toch overduidelijk een belangrijke rol in hun leven speelde – mij toevertrouwden: nee, ik ben niet zo’n bidder en ik kan het ook niet zo goed. Soms met een vlaag van schuldgevoel, want God verdiende toch eigenlijk wel beter – op z’n minst hun eigen hart en geloof. Een ander vertelde me met een glimlach: ik denk dat God het wel begrijpt.

Sorry, God

Die laatste zin is bij me blijven hangen en heeft me mijn onvermogen helpen relativeren. Als tiener kon ik nog niet zo mild over mijzelf denken en soms barstte ik zelfs in tranen uit als ik bedacht hoe weinig ik eigenlijk aan God dacht of actief gesprekken met hem voerde – wat bidden in mijn beleving was. Mijn gebed begon dan altijd met verontschuldigingen. “Sorry, God, daar ben ik weer en het is veel te lang geleden, dat verdient u niet.”

Floepte niet per ongeluk uit nieuwsgierigheid mijn ene oog open, dan dwaalde mijn geest wel af naar leukere gedachten.

Het duurde een tijd tot ik begreep dat bidden misschien meer kan zijn dan het handen vouwen en ogen dicht wat ik als kind had geleerd, maar nooit echt onder de knie had gekregen. Floepte niet per ongeluk uit nieuwsgierigheid mijn ene oog open, dan dwaalde mijn geest wel af naar leukere gedachten. Jakkes, weer mislukt.

En wat te denken van hardop een kringgebed doen, wat in de evangelische jongerendiensten gebeurde waar ik als tiener graag kwam. Van tevoren doodzenuwachtig, want je wilde niet onderdoen voor het mooie gebed van de ander. En wat nou als degene voor jou net zei wat jij had willen zeggen? Ik vouwde mijn klamme handen, deed mijn ogen dicht en boog mijn hoofd. Luisterend naar de anderen wachtte ik soms te lang. Kans verkeken, gebed weer voorbij.

Ik kan nog wel eens jaloers zijn, als ik hoor hoe anderen dagelijks het contact met God weten te vinden. Sommige mensen houden zelfs lijstjes bij van wie ze in hun gesprek met God willen noemen. Laatst zei iemand me dat ik op zijn lijstje stond en ik was daardoor geraakt. Als ik het dan zelf niet kon, deed hij het toch voor mij.

Wat bidden anders maakt dan stilte en meditatie? Annemarie ontdekt het

Lees ook over:

Wat bidden anders maakt dan stilte en meditatie? Annemarie ontdekt het

Wandeling in het bos

Het wordt misschien tijd om het beeld van de modelbidder los te laten. Met keurige gebeden, op vaste tijden, over mijn wensen en verlangens, waarbij ik niemand vergeet te noemen die in mijn omgeving aandacht verdient. Is dat hoe ik bij God wil en moet zijn?

Inmiddels weet ik dat bidden en tijd met God doorbrengen op veel manieren kan. Een wandeling in het bos is nu vaak mijn gebed, waarbij ik erop vertrouw dat God allang weet wat er in mijn hart leeft.

Ik ben nog altijd geen dagelijkse bidder, vergeet het vaker wel dan niet. Misschien heb jij dat ook en kan ik jou nu op mijn beurt geruststellen: ik denk dat God het wel begrijpt.