'Huilie-huilie doen bij een spons­or­kind­je'

“Wat is er?!” kef ik, “heb je het niet gezien op Facebook? Er is weer een lading ambassadeurs van de sponsororganisatie op reis geweest. Zijn ze niet bij jou geweest?!”
Hope mengt zich in het gesprek: “Die waren in Zuid-Amerika toch?” “Nou en?!” balk ik, “ze hoeven toch niet helemaal voor jouw hutje te gaan staan? Het moet wel van twee kanten komen, Hope!” Faith grinnikt: “Zuid-Amerika is best een end peddelen voor ons. Waarom maak je je zo druk?”
“Snap je dat dan niet?” blaf ik. “Dit betekent dat er weer duizenden euro’s zijn uitgegeven aan dikke christelijke artiesten of wannabe’s die in jullie land een beetje goede sier maken, leuke filmpjes opnemen en huilie-huilie doen bij een sponsorkindje. En ’s avonds in luxe hotels slapen en uit eten gaan... en dat allemaal op mijn kosten, want reken maar dat die laffe artiesten dat niet zelf betalen!” Faith: “Wat is je probleem precies? Ambassadeurs maken toch reisjes namens anderen. Wees blij dat ze geen ambassade met dienstauto hebben.”
“Maar wat hebben dit soort reisjes voor zin?!” blaat ik woest. “Welk sponsorkindje is blij dat er een totaal onbekende witte dikzak uit Nederland over zijn bolletje komt aaien en zielige filmpjes komt opnemen? Dit doen ze toch alleen voor zichzelf?!”
Faith nadenkend: “Misschien doen ze dit voor mensen in jouw land? Omdat het niet helpt als ze gewoon foto’s van ons laten zien?” “Nee,” gniffel ik, “ik heb Hope zelfs in de aanbieding gekocht: niemand wou hem hebben!” “En bedankt”, mompelt Hope.
Faith gaat verder: “Maar zodra er dan een christelijke BN’er naast staat, vinden jullie het ineens heel erg binnenkomen en trekken jullie de portemonnee. Wees eerlijk, Tim, heb jij mij gekozen omdat je recht wilde doen of omdat een bekende christen zich aan je opdrong?”
Ik val stil. “Dat laatste”, piep ik.
Hope: “Het werkt dus. Zelfs bij jou!”
Faith kijkt me aan: “Tim, jij bent toch ook ambassadeur? Ga jij nooit op een snoepreisje?” Ik stamel: “Nee... nee... ik word nooit gevraagd voor zo’n reisje...”
“Waarom verbaast dat me niet?” mompelt Hope en knipoogt naar Faith.