'Ik belandde op mijn 18e op straat'

Zijn moeder vlucht met Michael regelmatig naar familie of naar een blijf-van-mijn-lijfhuis. Eenmaal weer thuis voelt Michael zich dikwijls zo onveilig dat hij al op zijn negende voor een pleeggezin kiest. Helaas is het in zijn eerste vervangende gezin nog erger dan thuis. Hij is eenzaam en verdrietig en hoort nergens echt bij. “Alsof ik er niet toe deed, niet belangrijk genoeg was,” vertelt Michael.

Dubbel

Een paar keer mag Michael toch weer thuis gaan wonen, meestal als zijn ouders een ruzie hebben bijgelegd. Helaas zijn deze herstelpogingen vaak van korte duur. Hij herinnert zich nog die keer dat het rond kerst weer helemaal misgaat. Politie en kinderbescherming zien een noodzaak om hem opnieuw uit huis te plaatsen. Hij vertrekt met wat kleding en een paar kerstcadeaus. In de politieauto kijkt hij net zo lang door de achterruit tot zijn ouders uit het zicht verdwijnen. “Het was fijn om bij hen te zijn, maar toch wist ik dat het beter was om weg te gaan,” zegt Michael. "Het voelde vaak heel dubbel."

Afscheid

Het is niet de enige keer dat hij afscheid neemt van zijn ouders, nog vele malen volgen. Iedere keer opnieuw wordt hij afgewezen, verlaten en staat hij er alleen voor. Uiteindelijk belandt Michael op straat, hij is dan achttien jaar. De angst voor een zwervend bestaan bekruipt hem. Hij heeft niets en niemand. Maar dan herinnert hij zich een paar woorden van iemand bij hem uit de kerk. Lukt het Michael om een warm en veilig thuis te vinden?