'Ik ben een oude dame geworden'

Ik onderwerp mijn kledingkast aan een inspectie. Ja, daar zitten toch wel wat dunne jurkjes bij. En katoenen vesten die mooi afkleden, maar de kou niet tegenhouden.
Ooit woonden we in Indonesië, en was het de kunst om verkoeling te vinden. Nu is het de kunst om warm te blijven, wat niet meevalt als je een zittend beroep hebt. Gelukkig is daar de tweedehands- kledingwinkel. Een paar jaar geleden kon ik hier nooit iets vinden. Ik liep met een vies gezicht langs de rekken, en snelde weer naar buiten. Nu houd ik mezelf voor: dit is de winkel waar je iets uit mag kiezen. Dat helpt enorm. Al snel sta ik in de paskamer met een rood vest van dikke wol. Ik trek het aan over mijn dunne wol- len truitje en stap aarzelend de paskamer uit. Een dame snelt toe. “Kan ik u helpen?” vraagt ze.

“Ja”, zeg ik met lichte gêne. “Kan dit? Is dit mijn maat?”
“Draait u zich eens om. Ja hoor. Dit is prima. Leuk. Leuk vest.” “En die kleur!” roept een andere verkoopster van achter de kassa. “Dit is écht uw kleur!”
“En kan het bij deze blauwe broek?”
“O ja, perfect! Eenvoudig, maar elegant.”
Ja hoor, nu zie ik het zelf ook. Ik zie er elegant uit. Mijn rode vest lijkt wel een colbertje, en wat is het lekker warm! Ik reken af en fiets opgetogen naar huis, mijn vest in een papieren zak. “Ik heb een vest gekocht!” app ik naar mijn man. “Je zult versteld staan van mijn schoonheid.”
Dick komt naar beneden. “En?” vraag ik hoopvol.
De aarzeling is nauwelijks waarneembaar. “Prachtig. Heel mooi rood.”
“Maar?”
“Ik vraag me af of het niet iets te oud is voor jou.”
Ik snel naar de spiegel. En dan zie ik het. Ik ben een oude dame geworden. Ik begin snel te googelen en kom een soortgelijk vest tegen op de website ‘Dress your parents’. “Een vest is makkelijk aan en uit te trekken”, staat er bemoedigend. “Geweldig te combineren met onze broeken met elastiek in de taille."