‘Ik kan mijn single-zijn meer in perspectief plaatsen’

Evelien vertelt: “Ik mis iemand met wie ik een diepere verbinding heb. Dat maatjesgevoel, dat dieper gaat dan een vriendschap. Ik moet echt alles zelf doen. Ik ben zelfstandig en creatief, maar soms heb ik daar ook wel de balen van, ik ben bijvoorbeeld praktisch onhandig. Ook moet ik alleen beslissingen nemen. Aan de andere kant probeer ik zoveel mogelijk mijn eigen leven in te vullen. Om het feit dat ik single ben, dus niet mijn hele leven te laten bepalen.

Keuze

Ik mis het hebben van een relatie wel, maar ik heb ook een proces doorgemaakt waardoor ik het meer in perspectief zie. Er zijn anderen die doodgaan op mijn leeftijd of andere grote zorgen hebben, dan vind ik het niet eerlijk om niet blij te zijn met wat ik nu wél heb. Het is een keuze om te zien wat ik wél heb en wat ik wél kan. Ik geloof dat ik die keuze (soms iedere dag opnieuw) kan maken. Zo kan ik mijn single-zijn meer in perspectief plaatsen. 

Voorheen, tot een paar jaar geleden, ging ik actief op zoek naar activiteiten. Op die manier had ik genoeg afspraken en was ik niet alleen. Nu vind ik het soms ook wel lekker om alleen te zijn en ik heb minder de associatie ‘als ik zondag alleen ben, ben ik eenzaam’. Alleen naar een concert gaan of ergens een koffie drinken, vind ik ook makkelijker dan voorheen.

‘Je kunt ‘hem’ overal tegenkomen’

Je hoort mensen weleens zeggen dat ze er vrede mee hebben, dat ze single zijn. En dat een relatie voor hen niet meer hoeft. Bij mij is dat niet aan de orde. Ik vind het wel een gemis. Ik blijf hopen dat er op een dag nog een partner komt. Via internet, datingsites, en door ervoor open te staan, probeer ik mannen te ontmoeten. Je kunt ‘hem’ overal tegenkomen. Ik heb wel mannen ontmoet naar wie ik nieuwsgierig werd, maar dan was dat niet wederzijds of juist andersom. De groep mannen die je tegenkomt is toch beperkt. Veel mannen zijn immers al getrouwd. Of ik denk meteen: nee, dit is het niet.

Kinderwens

De wens om kinderen te krijgen, heb ik nooit met een partner kunnen bespreken. Dat ik hierin nooit zelf een keuze heb kunnen maken, maar dat het voor mij besloten is, vind ik lastig. Het idee van kinderen krijgen heb ik nog niet helemaal losgelaten. Mijn veertigste verjaardag was wel een ding voor mij. Ik weet dat 43 wel zo’n beetje de grens is qua vruchtbaarheid. Het is niet zo dat ik een streep heb gezet door mijn kinderwens, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat de mogelijkheid toch bijna ophoudt.

(tekst gaat door onder de banner)

Een paar jaar geleden vond ik het onrechtvaardig als vrouwen kinderloos veertig werden. Nu is het mezelf overkomen en ben ik niet diep ongelukkig. Misschien dat ik me over-bewust ben van wat het ouderschap allemaal vraagt. Soms moet ik er ook niet aan denken om dat allemaal te kunnen. Terwijl een ander daar gewoon ingroeit: je houdt van elkaar en je wilt graag een kind. Mijn waarde, mijn betekenis hangt niet af van het ouderschap. Het kan soms voelen alsof ik het beter had gedaan in mijn leven als ik wel een gezin had gehad. Maar dat is niet zo.

Niet-perfecte wereld

Ik ben weleens op een kraambezoek of verjaardag geweest, waar het alleen maar over kinderen ging. Dan kan dat confronterend zijn. Aan de andere kant ben ik er allergisch voor als mensen benadrukken hoe erg het voor mij is. Het feit dat ik geen kinderen heb, is niet het einde van de wereld. Niet voor mij, althans. Er zijn mensen die het heel moeilijk vinden.

Je hebt soms geen grip op moeilijke dingen die gebeuren. Het leven is niet perfect, maar heeft wel mooie momenten om van te genieten. In de loop van de jaren ben ik dit allemaal meer in perspectief gaan zien. Het is aan mij om in deze niet-perfecte wereld te leven en mijn weg te vinden.

*Evelien is niet de echte naam van de geïnterviewde.

"Mag ik nog gelukkig single zijn?" Lees hier het artikel van Arachne over singlism: de stereotypering, stigmatisering en discriminatie van mensen die niet getrouwd zijn.