'Je hebt álle paspoorten weggegooid?'

Ons huis begint behoorlijk dicht te groeien. Oude kampeerspullen, overvolle boekenkasten op de overloop en in de gang, planken vol cd’s waar we niet meer naar luisteren omdat we al jaren geen cd-speler meer hebben, mijn eigen boeken die ik voor de jongens bewaar, voor het geval ze ooit geïnteresseerd raken in het verzameld werk van hun moeder. 

Van Marie Kondo moet je je bij elk item afvragen: “Does it spark joy?” Maakt het me blij? Vanwege onze nogal uitgebreide theologische bibliotheek voegen we er voor de zekerheid nog een vraag aan toe: “Is het ergens in de afgelopen tien jaar nuttig geweest?”

Die twee vragen zijn genoeg om negen meter theologie, drie meter cd’s, ladenvol oude telefoons, opladers, dozen vol batik overhemden, landkaarten, oude kampeerspullen en een kleurenprinter uit ons huis te verbannen. Naar de kringloop, en als het daar niet welkom is, naar de oudpapierbak. Via Marktplaats geven we zes boekenkasten weg. Ons huis is nog nooit zo netjes geweest.

“Hé, mam,” zegt een van onze zoons, een paar maanden later, “weet jij waar mijn oude paspoort is?”
“Hoezo? Je hebt toch een identiteitsbewijs?”
“Ja, maar voor Engeland heb je een paspoort nodig.”
Oeps. Ik zie mezelf ineens weer staan met die stapel oude paspoorten. “Ik ben bang dat ik die heb weggegooid”, antwoord ik.
“Dus je hebt álle paspoorten weggegooid?” vraagt mijn man.
“Ze waren niet meer geldig. Ze waren al acht jaar verlopen.”

Het was nog aardig lastig om ze te verscheuren, herinner ik me. Dat papier is onverwoestbaar. Dus voor de zekerheid heb ik ze niet bij het oudpapier gegooid, maar in de grijze container. Daar gaat niemand in zoeken. Toch?
Mijn zoon kijkt me streng aan. “Mam. Je mag paspoorten niet weggooien. Je moet ze eerst ongeldig laten maken! Er staat hier dat ik aangifte moet doen van vermissing. Wat is de datum dat mijn paspoort kwijt is geraakt?”
“Eh… dat is ongeveer drie maanden geleden.”
“En wat is de reden? Die moet ik ook opgeven.”
“Schrijf maar: ‘Weggegooid in een vlaag van opruimwoede.’”