Jong en onbevangen orthodox

Het was eigenlijk geen vraag, maar meer een constatering die ik tegen Annebeth Roor aanhield. Ik zei iets als: ‘Ik merk dat er veel meer jongeren zijn die op een onbevangen en zelfbewuste manier christen zijn?’ Ze herkende dit en bevestigde mijn waarneming.

Het valt me de laatste tijd steeds weer op: wat zijn er veel jongeren in het achterland van de EO – als ik dat zo mag noemen, maar het is misschien wel breder – die op een haast vanzelfsprekende manier christen zijn. Ik heb naar woorden gezocht om die nieuwe generatie te typeren. ‘Onbevangen orthodox’ vind ik wel raak. Of ‘Bij de tijd en gelovig’. Of ‘Bewust evangelisch’. Misschien ‘Betrokken en gelovig’ of ‘Onbekommerd orthodox’. Ach, vult u het rijtje zelf maar aan.

Er zijn veel jonge mensen, vaak met een goede opleiding, die minder spanning zien tussen hun geloof en de moderne maatschappij. Die er onbekommerd voor uitkomen als er naar hun geloof gevraagd wordt en die dat handen en voeten willen geven in vrijwilligerswerk in de wijk en in de kerk. Ik kom ze tegen in mijn werk voor de EO, maar ook in clubs waarvoor ik actief ben, zoals IFES, Veritas, ForumC, en Navigators. Misschien hebben ze wel niet de ballast die mijn generatie (ik ben 68) meedraagt door ons verzet tegen de tijdgeest sinds de jaren 70.

Er is een nieuwe periode aangebroken. De samenleving is niet meer verzuild, voorrechten die orthodoxe christenen hadden, zijn langzaam verdwenen. Nederland is geen christelijk land meer (indien ooit) en de nieuwe generatie – dat alles sowieso niet gewend – kan daar kennelijk moeiteloos mee uit de voeten.

Zijn er dan geen gevaren? Legio, ik kan deze column er makkelijk mee vullen. Maar eerst de zegen: wat zijn er veel onbevangen orthodoxe jonge mensen.