‘Juist door het onrecht weet ik dat er een God moet zijn die de dingen anders bedoeld heeft’

Ook ik ben verslagen door de verhalen uit de Verenigde State naar aanleiding van de moord op George Floyd. Het vervult ook mij met schaamte en afschuw. Racisme in Amerika is een groot probleem, zo blijkt wel uit de statistieken. Zo laten de grafieken in The Washington Post zien dat er disproportioneel veel zwarte Amerikanen omkomen door politiegeweld.

Waarom gebeurt dit? Waarom is deze ellende er? Hoewel ik daar geen pasklare antwoorden op heb, weet ik wel dat dit soort gebeurtenissen mij en veel mensen met mij, opnieuw bewust maken van het feit dat deze wereld verre van ideaal is. Kennelijk bestaat er een soort ideaal waar we ons aan vast willen houden. En gek genoeg bemoedigt me dat ook wel weer op zo’n moment.
We weten allemaal wat onrecht is: de stevige ‘blanke’ laars geplant in de nek van de donkere man, het jongetje met de blauwe plekken op zijn arm achterin de klas, het meisje dat bedelt op straat. De wereld is vol onrecht.

Laat komen wat hierna komt

'I can't breathe!' Ik zal die woorden niet snel vergeten. Het is zo contra-menszijn. Hiervoor zijn we niet gemaakt. Dat betekent dat we dus wel ergens anders voor zijn gemaakt. Op dit soort momenten kan ik het wel uitschreeuwen naar God: ‘Laat toch komen wat hierna komt!' En: ‘Als U daar bent, doe hier dan toch iets aan! Ik zie er zo naar uit dat U weer koning bent over deze wereld en dat door U met het kwaad voor eens en voor altijd wordt afgerekend.’

Op die momenten vind ik mezelf opeens toch heel gelovig. Juist door dat onrecht, weet ik dat er een God moet zijn die de dingen anders bedoeld heeft. Dan geloof ik weer even in een God die het op een dag allemaal gaat fiksen. En die alle tranen van onze gezichten zal vegen. Het zal goed komen.

Op andere momenten kan ik daar overigens weer heel anders over denken, maar op dit soort momenten weet ik het zeker.

In vrede leven

De dag dat het goedkomt, heet ‘de dag des oordeels’ leerde ik vroeger. Ik was er bang voor. Dan zag ik voor me hoe ik moest opbiechten tegenover de hele wereld dat ik het was die toen met zijn viltstift op de deur van het klaslokaal had gekliederd. En dat ik zo door het stof moest voor alles wat ik ooit fout heb gedaan in mijn leven.

Gek genoeg is dat totaal veranderd. Nu zie ik vooral uit naar een dag dat er dingen rechtgezet worden. Dat het ideaal bereikt is en mensen met allerlei huidskleuren van alle naties met elkaar in vrede kunnen leven. Dat er geen armoede meer is, dat mensen elkaar geen ellende meer aandoen. Dat alles goedkomt.

Ik hoop zo dat wat de Bijbel daarover zegt waar zal zijn. Een dag des oordeels die vooral goed nieuws zal zijn voor heel veel mensen. Dus ik zeg: laat maar komen die dag…