'Kan ik die hechtingen niet zelf verwijderen?'

“U bent toch niet met de auto?” informeert de operatieassistente die mijn voorhoofd verdooft. “Nee hoor,” stel ik haar gerust, “ik ben op de fiets.”

“Je kunt straks niet naar huis fietsen”, waarschuwt ze me. Een wenkbrauwlift wordt beschouwd als een operatie, en na de ingreep mag je niet autorijden, fietsen of sporten. Twee weken lang niet. Daarom ben ik ook op de fiets gekomen: nu kan het nog. Dick haalt me straks op.

De dokter komt binnen. Hij vraagt me om overeind te komen zitten en recht voor me uit te kijken. Hij tekent streepjes en halve maantjes op mijn gezicht. Vervolgens snijdt hij een paar reepjes overtollige huid boven mijn wenkbrauwen weg. Binnen een paar minuten is hij klaar. “Mijn assistente maakt de hechtingen af”, zegt hij. “Ik ga nu botox in je fronsrimpels spuiten. Kijk even zo boos mogelijk.”

Ik kijk zo kwaad als ik kan, en het volgende moment krijg ik een gemene prik in de diepe rimpel tussen mijn ogen. “Wat!” roep ik. “Dat doet echt pijn! Ik kan niet begrijpen dat mensen dit in hun lippen laten spuiten.” De dokter barst nog net niet in lachen uit. “Dat doen ze ook niet”, zegt hij. “Je bedoelt waarschijnlijk fillers.”

Als de dokter vertrokken is, begint de assistente aan een secuur borduurwerkje. “Je moet over een week terugkomen”, zegt ze. “Dan kan ik de hechtingen verwijderen.”

Over een week? Maar dat kan helemaal niet. Dan moet ik naar de bruiloft van mijn neef. “Kan ik dat niet zelf doen?” vraag ik. “Die hechtingen? Dat heb ik ook gedaan toen mijn blindedarm eruit was gehaald. Ik ging toen op vakantie, maar ik heb een heel handig messensetje meegekregen.”

Geen sprake van. Dit is geen blindedarm. Dit moet netjes gebeuren. Weet je wat, dan spreken we gewoon om acht uur ’s morgens af, komt ze wat eerder op haar werk. Lukt het dan? Hier, een zakje bevroren doperwtjes voor op de littekens. Een paar weken rustig aandoen. En vooral niet fietsen.