Lazarus staat op | Is er een plek voor je hart?

Een plek voor het hart – PopUpGedachte 11 januari 2022

Is er plek voor je hart? Thuiswerken helpt daar niet zo heel erg in. Want waar kun je nog heen? Je stopt onderweg naar je werk niet even bij die parkeerplaats met dat meer om er een stuk omheen te lopen. Je loopt niet zomaar even dat kerkje binnen – je weet niet meer of ze open zijn. En vrienden? Je kunt ze zien hoor, maar het gaat in deze tijd allemaal even niet vanzelf.

En dan is er ook gewoon nog de rush, het nieuwe jaar, de monterheid die je van jezelf verwacht – tenminste ik wel – om een jaar aan te pakken. Terwijl het hart soms vraagt om een rondje te lopen rond dat meer en dat de wind dan langs de tranen op je wangen waait. Verdriet hoopt zich zomaar op in een hoekje van je hart en ligt dan te wachten. Wanneer mag het? En als het dan komt, vraagt je hoofd zich af of het ooit nog ophoudt.

Vandaag stort ene Hanna in de tempel, in de tijd ver voor Jezus, haar hart uit. Dit staat er: 'Terwijl Hanna zo lang bad, keek Eli opmerkzaam naar haar mond. Ze bad namelijk in stilte: haar lippen bewogen wel, maar haar stem was niet te horen. Daarom dacht Eli dat ze dronken was. Hij sprak haar aan en vroeg: ‘Gaat dit nog lang zo duren? Als u dronken bent, ga dan uw roes uitslapen!’ ‘U vergist u, heer,’ antwoordde Hanna. ‘Ik heb geen wijn of andere drank gedronken. Nee, ik ga gebukt onder een zwaar verdriet en stort mijn hart uit bij de Heer. Denk niet dat ik een slechte vrouw ben; ik bid zo lang omdat ik overstelpt ben door droefheid en ellende.’

Als je met een vuiltje in je oog op straat loopt, met die afhaalkoffie en tranende ogen, voel je soms al de mensen kijken. Ze weten niet zeker of ze verdriet zien, of je hulp nodig hebt, nieuwsgierigheid. En dat is dan nog maar één tranend oog, deze Hanna blijft er zo’n beetje in. De gewoonte is blijkbaar om hardop te bidden in de tempel toen en daar – maar ze krijgt het niet over haar lippen. De pijn in haar borst, de steen in haar maag, de brok in haar keel, het is allemaal te groot. En ze fluistert en mompelt en vormt geluidloos woorden. En Eli, de priester kijkt. Als ze hem gezien had, was ze waarschijnlijk weggelopen, had haar verdriet weer achter slot en grendel geduwd om weer domweg verder te leven. Maar ze zag het niet of ze kon het niet meer zien. Ze had een plek gevonden voor haar hart en haar hart had even alle aandacht nodig die er voorhanden was.

Een plek voor het hart, voor het verdriet. Waar heb ik die? Ik heb weleens van een coach de opdracht gekregen om aan het eind van de dag te noteren hoe ik me voelde en dat dan elke dag. Ik kan je vertellen dat dit niet gemakkelijk was. Weet ik veel hoe ik me voel. Moe misschien, als in: tijd om te gaan slapen. Of: zin in morgen. Maar de vraag wat er onder die directe dagelijkse actie schuilt, of het hart misschien onzeker is, of verdrietig of hoopvol of rustig of onrustig – ik kom er niet zomaar. Ik heb het vrees ik ook niet meer dan een week volgehouden.

En nu ik hier over Hanna lees, realiseer ik me dat we een plek voor ons hart nodig hebben. En dan nog is er een drempel, dan nog zijn er argwanende priester- of andere argusogen die – imaginair of echt – vraagtekens stellen bij wat er uit jou omhoog borrelt. Er is altijd een drempel, een reden om ervoor terug te schrikken of het uit te stellen of weer terug te duwen in dat dooie hoekje van het hart.

Waar is er plek voor mijn hart? De vraag stellen is al ruimte creëren. Het verlangen brengt al leven in die dode hoek. En leven is wat we zoeken, leven in de dode hoeken. Om mens te zijn, en niet enkel machine, om gelukkig én ongelukkig te zijn, want dat is waar. Eigenlijk altijd wel.

Tot zover vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.