Lazarus staat op | Geliefd zijn

Goedemorgen en van harte welkom bij de eerste PopUpGedachte van 2020. Ik ben Rikko Voorberg en elke werkdagochtend tussen zes uur en zeven uur ’s ochtends schrijf ik een overweging gebaseerd op de bijbelteksten van de dag. Een mentale oefening voor mij en mogelijk iets van inspiratie voor jou. Om de dag bewust te beginnen. Vandaag krijgt het de titel mee:

Geliefd zijn – PopUpGedachte maandag 6 januari 2020

Een nieuw jaar is begonnen. Een onbestemd gevoel, een open kaart nog. De eerste stappen in de nog maagdelijke sneeuw van 2020. Het zal heel snel weer gewoon worden, dus geniet er nog even van. We staan aan het begin. En ik wens je toe als luisteraar en lezer van deze PopUpGedachtes dat het een goed jaar wordt voor je.

Het is nu een jaar of drie á vier geleden dat ik hieraan begonnen ben, het is me een beetje te vroeg om te gaan rekenen hoe lang het precies geleden is, en het is een niet meer weg te denken onderdeel van mijn leven. En het is te gek om op familiefeestjes, festivals, op straat of waar dan ook mensen te ontmoeten die je dan vooral kennen van je stem. Dat zijn soms mensen met wie je dan eigenlijk al vrij lang intensief optrekt, zonder ze ooit gezien te hebben. Lang leve de techniek.

Vanochtend de vraag naar liefde en geliefd zijn. En hoe ongelofelijk essentieel liefde is. Niet de romantische prinses danwel prins op het witte paard, hartveroverend, hemelbestormend, trouwjurken, balzalen en complete vlindertuinen in je hart - liefde. Maar het basale besef diep geliefd te zijn. Ze zeggen dat je doodgaat als baby als je die basale liefde niet ontvangt. Waaruit we kunnen concluderen dat jij en ik allemaal volgestopt zijn met liefde, puur omdat we toevallig geboren werden. Hebben we niets aan bijgedragen. Gebeurde ons gewoon. En omdat wij op deze wereld geworpen werden, bleken we liefde waard te zijn, want hey, we leven nog. Blijf ik fascinerend vinden. Niets gepresteerd, een hele hoop potentie, dat wel, maar of het er uit zou komen was maar de vraag. En potentie tot mooie dingen én heul lelijke dingen, potentie tot liefde teruggeven en potentie tot intens veel pijn toebrengen.

En toch: geliefd worden. En dat is aan jou en mij en iedereen die we kennen op meer en minder goede manieren allemaal gegeven, anders waren we hier niet. Dat is het begin van het hier op aard’ en misschien dus ook zinnig om daar het begin van het jaar 2020 maar mee in te luiden. Met geliefd zijn.

En vanochtend nam ik dus de bijbelteksten van de dag erbij, aan mijn keukentafel, in alle vroegte, het is nog donker, en daar staat onder andere dit: “En op hetzelfde ogenblik dat Hij uit het water opsteeg, zag Hij de hemel openscheu­ren en de Geest als een duif op zich neerdalen. En er kwam een stem uit de hemel: 'Gij zijt mijn Zoon, mijn veelgelief­de; in U heb Ik welbehagen.'

Voor de liefhebber van bijbelteksten of degenen die erin thuis zijn is het meteen duidelijk. Het gaat hier over Jezus van Nazareth, de rabbi die toen nog die bekende rabbi moest worden en die zich laat dopen. Terwijl de profeet, Johannes de Doper, die hem doopt het absurd vindt om hem te dopen omdat hij in hem de goddelijkheid zelf ziet. En waarom zou de godheid zelf gereinigd moeten worden van het kwaad dat aan hem kleeft. En toch. JC laat zich dopen, hij ziet de hemel openscheuren, iets met een duif en een stem en een geliefd zijn.

Ik heb dit altijd exclusief gelezen. Dat die Jezus van Nazareth toch echt een bijzondere vent was. Kijk wat er gebeurt als hij zich laat dopen, dat overkomt mij nou nooit als ik gedoopt word. Het zet hem op een voetstuk, apart van de rest van de mensen, om je aan te vergapen. Kijk, hier, hij is geliefd. Nou, dan ben je een grote hoor. Zouden wij ook wel willen, maar nee, die man is de Zoon van God. Ja, daar kunnen we niet aan tippen. En de één loopt dan weg, de ander is gefascineerd.

Maar is dat het dan? Een exclusieve liefde tussen een eeuwige macht achter de werkelijkheid en die ene versgedoopte rabbi van Nazareth? Als ze Jezus ergens verderop aanspreken op de pretentie dat hij Zoon van God is, verwijst hij naar Bijbelteksten waarin gezegd wordt dat zij allen kinderen van God zijn.

Die hele uitspraak, die openbrekende hemel, die zin in dat oor met die duif: ‘Jij bent mijn kind, mijn geliefde’ zou weleens niet alleen bedoeld kunnen zijn om Jezus apart te zetten van de rest, maar om de rest van de mensheid in mee te nemen. Dat de dolende mens, die jij en ik zijn, die nu eens hier ons heil zoeken, dan weer daar, die geliefd zijn maar het zo vaak niet weten, die liefde geven en zoeken hoe dat dan moet, dat voor hen allen die stem bedoeld is, in je oor, met of zonder duif, als het nieuwe jaar begint: jij bent mijn geliefde zoon, mijn geliefde dochter, in jou heb ik welbehagen – oftewel – je maakt me gelukkig.

Die stem van het universum, van God zo je wilt, niet om wat je presteert, niet om waar je ronddoolt, niet om je goede daden of je stommiteiten, maar om degene die je al was toen je ter wereld kwam, iemand die je al was voor je iets presteerde en die iemand die nog steeds zoekt om elke dag in je geboren te worden, dat geliefde kind, dat hunkert naar liefde en naar onbekommerd bestaan in de wetenschap geliefd te zijn.

Tot zover om het nieuwe jaar mee af te trappen. Geliefd zijn. Morgen zit ik opnieuw aan deze tafel hopelijk en zal ik de teksten van de dinsdag erbij openslaan en zien wat die te zeggen hebben. Alle PopUpGedachtes zijn terug te vinden op Lazarusstaatop.nl. Voor nu: vrede en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.