Lazarus staat op | De kwetsbaarheid regeert

De kwetsbaarheid regeert – PopUpGedachte vrijdag 24 december 2021

Er staat een kas op het Mercatorplein in Amsterdam-West. Hij is van dun glas, ik schrok er een klein beetje van tijdens de opbouw. Moet dit de jaarwisseling hier overleven? De kerstbomen eromheen staan los op hun stalen kruis, in elke kerstboom een serie lichtjes aangesloten met een hele rij stekkerdozen op de electriciteitsvoorziening.

Ik heb de stekkerdozen wat onder de boom geschoven, maar zou het niet zo weg zijn? Elke dag waarschuwt er wel een buurtbewoner: haal ze binnen, hè? Die stekkerdozen. Het is wel Amsterdam-West. Dat is natuurlijk veel te veel werk maar er nog een reden om het niet te doen: het zou weleens prima goed kunnen gaan. Ook de glazen kas op het plein in deze onrustige, covid-gedomineerde feestdagen.

Er komt drie jochies aanlopen. Anita, mijn partner in crime in dezen, spreekt ze aan. Of ze ook zin hebben om een kaarsje te branden. Daar is de kas voor bedoeld. Een plek voor rouw, verdriet, gemis. Een publieke, transparante kapel. Ze reageren eerst lacherig, dan meer geïnteresseerd als ze vraagt of ze iemand missen of verloren zijn. En dan zegt er één: ik weet wel iemand. Wie dan? Peter R. de Vries, zegt hij. Ja. Dat zou ik doen. En hij begint vervolgens een stoer verhaal over zijn vader die het vaak over hem had, een ander onderbreekt hem met een eigen verhaal en voor je het weet zijn ze al stoeiend en voetballend weer verdwenen. Tien minuten later komt de jongen in zijn eentje terug: ik wil toch wel echt graag een kaarsje aansteken voor Peter R. de Vries. Hij gaat naar binnen en zegt als hij naar buiten komt: ik heb er gelijk acht aangestoken, ook voor iedereen van mijn gezin eentje.

Het is een komen en gaan van mensen met tranen in hun ogen en verdrietige én opgeluchte harten, van mensen die ruimte ervaren voor hun verdriet. We staan erbij en kijken ernaar. Het is niet veel; een kwetsbaar glazen huis en een uitnodiging. Maar wat het toch allemaal teweeg brengt. De kwetsbaarheid regeert.

Twee dagen geleden kregen we bericht dat drie zussen, die gezocht werden door de Taliban in Afghanistan, en hun gezinnen nog mee konden met een in het diepste geheim georganiseerde evacuatievlucht ergens begin volgend jaar. Er was alleen geld nodig, veel geld. We waagden het er maar op, zetten een rekeningnummer open en binnen 24 uur was er 25.000 euro gedoneerd. Kwetsbare mensen, een kwetsbaar verhaal en uit de grond van het hart gaven mensen. Geen grootscheepse, iedereen tegelijk evacuatie. Het is oneerlijk dat zij wel mogen en anderen niet, maar hier ligt een vraag; een concrete uitnodiging. Bijna alles moet geheim blijven van de uitvoering en toch geven mensen gewoon. Kwetsbaar. De kwetsbaarheid regeert.

Tussen al het geweld van regelgeving, van klimaatdrama’s, van toeslagentrauma’s en aardbevingsschade, tussen polarisatie vanwege covid en vrienden en familie’s die elkaar niet meer begrijpen – of soms niet meer kunnen luchten en zien; daartussen regeert de kwetsbaarheid als bloeiend onkruid op een verharde weg. Steeds weer tussen de stenen door. Krachtig, onuitroeibaar, helend.

Dit lees ik vanochtend in de Bijbelteksten van de dag:

Alle dreunend stampende laarzen en met bloed doordrenkte mantels worden verbrand en verteerd door het vuur. Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven; de heerschappij rust op zijn schouders.

De kwetsbaarheid regeert, een kind is ons geboren, klaar met laarzen en mantels – al zijn er nog zovelen. Daartussen leeft en werkt en groeit schoonheid, kwetsbaarheid, liefde. Niet succesvol op wereldschaal maar altijd aanwezig.

Dit is de laatste PopUpGedachte van het jaar 2021. In 2022 ben ik er graag weer, zo ergens tweede week van januari. Ik ben dankbaar voor al die luisteraars en lezers, voor de reacties en de betrokkenheid, op naar een nieuw jaar. Voor nu: vrede deze dagen, temidden van alles wat er speelt, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.