Lazarus staat op | Met wie wil je me vergelijken dan?

Met wie wil je me vergelijken dan? – PopUpGedachte woensdag 9 december 2020

Vandaag ben ik geboren. Ik weet niet hoe laat maar ergens op deze dag. In een klein huisje in het Hanzestadje Kampen. Vader nog student, moeder werkzaam in de apotheek. Het tweede kleine ventje in huis. Vandaag ben ik geboren.

Ze vernoemden me naar beide opa’s. De oudste had een naam van een oom gekregen, want daar was iets mee toentertijd. Niet met de oudste, maar met de oom. En omdat je de opa’s niet onbenoemd kunt laten, geef je de tweede gewoon alletwee de stamvaders mee. Hendrik en Cornelis. Als je die nou creatief samenvoegt, dan heb je Rikko. Even puzzelen en wat smokkelen met c’s en k’s.

Uiteindelijk leef je niet van familie alleen, in onze familie, dus moet er een Bijbelse naam bij. Twee stamvaders en een aartsengel, dat zal wel genoeg zijn voor dat joch, dachten ze. Michaël. ‘Wie is aan God gelijk’ is de retorische vraag verborgen in de naam. Mocht 'ie het ooit hoog in z’n bol krijgen, dan hoeft ‘ie maar naar z’n naam te kijken om te weten dat er grenzen zijn.

’s Ochtends krijg ik altijd drie teksten om uit te kiezen, voorgeschoteld door een oud leesrooster via een website die het in een ouderwetse vertaling op een rijtje heeft gezet. De eerste verjaardagstekst is deze. Een cadeautje al wel echt:

Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken. Mijn juk is zacht en mijn last is licht.

Of die nou voor mezelf is of om uit te delen als een soort virtuele taart – wil je deze tekst met of zonder slagroom? Koffie erbij? Thee? Of dat 'ie is om uit te pakken en bij de cadeau’s uit te stallen. Het is een dankbaar geschenk. Maar we zijn er nog niet. Het leesrooster doet er nog even een schepje bovenop. Uit een andere tekst. Toeval? Natuurlijk. Zuiver toeval. Dit staat er:

Met wie wil gij mij vergelijken, zegt de Heilige, aan wie ben ik gelijk te stellen?
Kijk omhoog: wie heeft dit alles geschapen? Hij laat het leger sterren voltallig uitrukken,
hij roept ze bij hun naam, een voor een; door zijn kracht en onmetelijke grootheid ontbreekt er niet één.

Dat is dus gewoon mijn naam, hè? Over de onvergelijkbaarheid van het mysterie van de Eeuwige, ergens out there. En net zo goed in here. Nabij. En die tekst vervolgt met: Weet je het niet? Heb je het niet gehoord? Een eeuwige God is de Heer, schepper van de einden der aarde. Hij wordt niet moe, hij raakt niet uitgeput, zijn wijsheid is niet te doorgronden. Hij geeft de vermoeide kracht, de machteloze geeft hij macht in overvloed. Jonge strijders worden moe en raken uitgeput, zelfs sterke helden struikelen, maar wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput.

Nou, vandaag ben ik ruim voorzien. Van verjaardagsgeschenken in virtuele vorm. Ik deel het graag met je. Ik kan je geen glas inschenken, geen taart snijden, geen koffie maken. Maar de verrassingen van de dag deel ik graag. Opdat de te zware jukken van de schouders mogen glijden, de energie vernieuwd raakt, het besef doordringt dat iedereen onderdoor gaat aan de hardheid van dat wat het leven kan bieden – maar dat dat niet het einde is, maar de mogelijkheid om een andere bron te ontdekken die vleugels geeft. Niet om lafjes rond te zweven in vaagheid, maar om de vleugels weer eens te kunnen uitslaan en te zien waar je staat in die onmetelijke wereld omgeven door een oneindige goddelijkheid die je ziet.

Tot zover de verjaarspopupgedachte van vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.