Lizets aanstaande man pleegde zelfmoord

Moeilijk huwelijk

“Het huwelijk met mijn ex was heel moeilijk. Hij was overheersend en ik kon mezelf niet zijn. Huwelijkstherapie veranderde niets. Voor de kinderen heb ik het lang volgehouden, totdat ik niet meer kon. Als ik niet in actie zou komen, zouden ze me moeten opnemen. Nadat ik mezelf een paar weken had teruggetrokken om alles op een rijtje te zetten, besloot ik de scheiding in gang te zetten. Van allerlei kanten kreeg ik de tekst ‘Hij zal u niet loslaten en u niet verlaten’ (Jozua 1:5b). Het bevestigde voor mij dat God mijn pijn en verdriet had gezien. Zelfs mijn vader, die er veel moeite mee had, zei een halfjaar na de scheiding dat hij de Lizet van vroeger weer herkende.”

Nieuwe energie

“Ik voelde me zo opgelucht. Eindelijk kon ik weer ademhalen en mezelf terugvinden. Ik kreeg nieuwe energie. Het viel niet altijd mee als alleenstaande moeder, maar de Heere liet mij steeds weer merken dat Hij bij mij was. Hij stuurde de juiste mensen op de juiste momenten op mijn pad en gaf steeds weer uitkomst als ik dacht dat iets niet goed zou komen. Na een tijdje begon ik een arm om me heen te missen. Toch wilde ik niet zomaar een nieuwe relatie aangaan, want mijn kinderen – de jongste was nog geen tien en de oudste twee zaten in de puberteit – hadden al genoeg meegemaakt. Zij stonden voor mij op nummer 1.”

Verliefde puber

“Vier jaar later kwam ik steeds meer in contact met Mark*, die ik kende uit de kerk. Ook hij was gescheiden. Mark was heel spontaan en zorgzaam. Hij had niet steeds commentaar, zoals mijn eerste partner, maar hij vond me leuk zoals ik ben. Wat ik bij hem voelde was zo anders dan toen ik als 19-jarig meisje in het huwelijksbootje stapte. Dit was niet zomaar verliefdheid; Mark was mijn eerste echte liefde. Ik was achterin de dertig en voelde me net een verliefde puber.”

Samengesteld gezin

“Toen Mark en ik elkaar voorstelden aan mijn en zijn kinderen, waren ze heel blij, ook al vonden ze de nieuwe situatie soms lastig. We benoemde regelmatig hoe bijzonder het was dat we het zo goed hadden met z’n zevenen, vooral omdat we dit om ons heen ook vaak anders zagen bij samengestelde gezinnen. Mark stond voor mijn kinderen klaar als dat nodig was en ik kreeg een goede band met zijn kinderen. Langzaam maar zeker maakten we plannen om te trouwen en een nieuw gezin te vormen. We moesten geduldig zijn, want met vijf pubers heb je een aardig huis nodig. Toen we begin vorig jaar allebei een vast contract kregen, konden we eindelijk concrete plannen maken. We wilden nog datzelfde jaar trouwen, maar het liep anders.”

Flinke fouten

“Mark bleek in het verleden flinke fouten te hebben gemaakt, die plotseling weer boven water kwamen. Hij kreeg een aantal beschuldigingen aan zijn broek. Het was ontiegelijk heftig. Omdat ik alles op een rijtje moest zetten, zei ik tegen Mark dat hij in verband met de kinderen even niet bij mij thuis kon komen. Ik had een paar dagen nodig om alles te laten bezinken en op een rijtje te zetten. We hadden wel elke dag appcontact en ik zei dat ondanks dat ik erg geschrokken was, ik nog steeds van hem hield. Toen mijn broer bij hem langs zou gaan en Mark niet reageerde op zijn berichtjes, kreeg ik een heel naar gevoel. Mijn broer vond zijn levenloze lichaam. Mark had een einde aan zijn leven gemaakt.”

Schuldgevoel

“Toen mijn schoonzusje de tuin in kwam rennen, zag ik gelijk aan haar gezicht dat het mis was. Ik heb het uitgeschreeuwd: ‘Nee, nee, nee!’, maar dat herinner ik me niet meer. Het was alsof de bodem onder mijn voeten werd weggeslagen. In één klap was mijn toekomst weg. Jongen, wat heb je eenzaam moeten lijden, was het nou zo erg dat je geen oplossing meer zag? Later kwam mijn broer met meer details. Mark had een briefje achtergelaten, waarop stond dat hij bang was dat hij mij zou moeten missen. Ik voelde me heel schuldig en las alle appjes terug die ik hem had gestuurd. Natuurlijk wist ik met mijn hoofd dat ik er niets aan kon doen, maar toch dacht ik: wat als ik eerder naar hem was toegegaan? Wat als ik dingen anders had aangepakt?”

Ik wilde hem door elkaar schudden: word wakker, doe niet zo gek, vertel me wat er allemaal aan de hand is.

“De eerste dagen gingen in een roes voorbij. Er moest van alles geregeld worden. Officieel was ik niets van Mark, dus zou ik ook geen inspraak hebben. Toch wilde zijn oudste zoon de begrafenis samen met mij regelen; van de liederen in de dienst tot het plekje op de begraafplaats. Dat vond ik zo fijn. Ik heb Mark mooi aangekleed, over zijn hoofd geaaid. Aan zijn gezicht zag ik dat hij het heel moeilijk had gehad. Dat raakte me erg en deed veel pijn, maar tegelijkertijd wilde ik hem door elkaar schudden: word wakker, doe niet zo gek, vertel me wat er allemaal aan de hand is. Omdat Mark een briefje had achtergelaten, schreef ik hem een brief terug, met al mijn ‘waaromvragen’ waarop ik nooit antwoord zal krijgen. De brief is mee het graf in gegaan, net als de antwoorden.”

Wanhoopsdaad

“De kinderen waren helemaal van de kaart. Gelukkig hebben we vooral mooie herinneringen aan Mark. We missen de partner, vader, stiefvader en zoon die hij voor ons was. Ik geloof dat er voor hem vergeving is. De zondag voor zijn dood getuigde Mark nog zo oprecht over zijn geloof. In zijn telefoon zag ik dat hij nog een lied van Sela had opgezocht. Natuurlijk is zelfmoord niet Gods bedoeling, maar dit was een wanhoopsdaad. Het is niet aan ons om te oordelen, maar aan God.”

Een rouwproces is nooit klaar

“Rond de begrafenis werd ik overspoeld met kaartjes en berichtjes. Het was fijn en overweldigend, maar het mocht van mij ook wel weer stoppen, want ik wilde dat alles gewoon zou zijn. Sommige mensen zeiden: ‘Morgen hoef je niet te koken, dan kom ik een pan eten brengen.’ Die steun had ik echt nodig. De eerste periode kwam ik op de automatische piloot de dag door en huilde ik mezelf iedere avond in slaap. Na vier weken thuiszitten dacht ik dat het goed zou zijn om weer in mijn ritme te komen en begon ik weer te werken. Mijn fijne collega’s hadden alle begrip voor mij en gaven mij alle ruimte om er weer rustig in te komen. Een rouwproces is nooit klaar. Ik denk dat ik dit de rest van mijn leven bij me draag.”

Reddingsboei

“Mensen zeggen dat ik zo sterk ben. Het zit zo: als ik zwak ben, ben ik sterk in de Heer. God is altijd dichtbij geweest. Ik heb zijn kracht ervaren. In de nacht na Marks overlijden kreeg ik een psalmversje in de oude berijming in mijn hoofd, die ik vroeger heb geleerd: ‘Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven, mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven? Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.’ Daar heb ik me als een reddingsboei aan vastgehouden. Toen ik dit voorjaar bij Eva’s Kloosterretraite was, kwam alles in alle hevigheid weer naar boven. Ik heb enorm gehuild en mijn vragen naar God uitgeschreeuwd. Ik mocht ervaren hoe helend en reinigend dit was. Ik begrijp er niks van, maar ik weet dat God een hoopvolle toekomst voor mij heeft. Dat Zijn plan met mij goed is. Die zondag aansluitend aan het weekend zongen we in de kerk het lied ‘God maakt vrij, mijn verdriet wordt een lied’. De puzzelstukjes van het kloosterweekend vielen allemaal op zijn plaats. Ik heb een stukje innerlijke vrede gevonden. Het eerste scherpe randje is eraf.”

Treffend

“Toen ik in de week na het kloosterweekend al stoffend een mandje oppakte, viel er een kaart op de grond. Ik las het gedicht wat erin stond:

 Bron van troost en licht

    Soms gaat je pad door een woestijn

    van bange zorgen en van pijn

    Dan zie je niet dat heel dichtbij

    een bron is in die woestenij

    Want in die dichte duisternis

    is 't of er niemand bij je is

    Het lijkt of in dat nare dal

    nooit meer het zonlicht schijnen zal.

    Totdat de Geest je ogen richt

    op Jezus, Bron van troost en licht

    Die door Zijn wonderbare kracht

    en liefde al je leed verzacht

    Dan voel je: Ik ben niet alleen

    God draagt je overal doorheen

    Al gaat mijn pad door een woestijn,

    Hij is er en Hij zal er zijn

*Wegens privacy redenen zijn dit bedachte namen. 
 

Zelfmoordpreventie

Heb jij zelfmoordgedachten? Deel dan (anoniem) je gedachten met zelfmoordlijn 113, via telefoonnummer 0900-0113 of via hun website. Zoek hulp; er staan mensen voor je klaar.

Lees ook: Saskia probeerde te voorkomen dat haar zusje zelfmoord pleegde

Beeld: pixabay