Lynn scoort (bijna) een voor­jaars­out­fit in twee­de­hands­kle­ding­win­kel

Is dit wel wat voor mij? Dat is het eerste wat ik denk als ik hoor dat ik voor Visie een voorjaarsoutfit mag scoren bij een tweedehandswinkel. Ik koop normaliter geen tweedehands kleding – hoog tijd dus om dat eens uit te proberen, vinden mijn collega’s. Ik denk nog wel: is het niet een beetje vies?

Geslaagd?

Vol goede moed ga ik op pad in Utrecht. Na het afstruinen van vier verschillende winkels vind ik eindelijk passende bovenkleding: een witte blouse met ruches die leuk staat en goed zit. Dat is nog redelijk te doen, denk ik optimistisch. Maar dan begint de zoektocht naar een bijpassende broek. En dat blijkt de ultieme uitdaging.

Wat niet meehelpt, is dat er geen maten op de kledingstukken staan – in ieder geval niet in deze winkels. Dus je past wat broeken en hoopt op het beste. Na tien verschillende broeken te hebben gepast, houd ik het voor gezien. Met lichte ergernis ga ik naar huis. Als laatste redmiddel besluit ik een oude, lichtblauwe pantalon van mijn zus te lenen. Toch nog een beetje tweedehands, nietwaar? Misschien niet de meest geslaagde ervaring, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd.

Voor herhaling vatbaar?

Ik ben nog steeds geen groot fan van tweedehands shoppen; niet echt mijn stijl. Wel zie ik er de voordelen van in: je bent goedkoper uit én doet iets goeds voor het milieu. Bovendien heb je veel meer vrijheid om je eigen kledingstijl te ontwikkelen, omdat je zowel huidige trends als vintagekleding tegenkomt. Wat dat betreft is het net schatzoeken!

Tekst: Lynn den Hartog