'Madrid is soms net Heerde'

Al snel hoor ik hem boven bellen. Onze auto, die al een week weg is omdat de krassen op de bumper gespoten worden, mag opgehaald worden. En dat is goed nieuws, want over een paar uur heb ik de auto nodig. Na wat heen en weer gebel mag ik bij uitzondering de auto ophalen die ik niet zelf heb gebracht.

En zo stap ik even later bij Javier in de taxi. Hij praat rap en ik moet mijn best doen om zijn dialect te verstaan, maar het is meteen gezellig. Hij gaat na dit ritje lekker thuis lunchen, want hij woont al twintig jaar in de wijk waar we naartoe gaan. Ongeveer om de hoek van nummer 22 waar ik moet zijn. Ik hum instemmend, maar hij heeft niet veel aanmoediging nodig. Hij wisselt zijn verhaal af met allemaal vragen. Hij kent de wijk zo goed, dat hij al aan het adres kan zien dat ik schade aan mijn auto laat herstellen. “Waar moet je zijn? Bij Volvo of Tesla?” “Hoe wil je rijden, via boven of via onder?” “Ken je het bedrijf? Geweldige service hebben ze daar!”

Inwendig schiet ik in de lach, want als Olivia of Laurens erbij zou zijn, zouden ze zeggen dat het net Heerde is in de taxi. Voor Olivia en Laurens is het Veluwse Heerde een synoniem voor gezelligheid. Altijd als ze bij opa en oma zijn, is het gezellig en zijn er mensen in de buurt voor een praatje. Machiel merkt steevast op dat hij vertaling nodig heeft omdat hij het dialect niet verstaat en noemt het oeverloos geklets, maar we zijn het erover eens dat iedereen in Heerde vriendelijk is.

Ik vertel Javier dat het een ander merk is en dat er wat blikschade was. Hij knikt tevreden. “Ze nemen alle merken aan, een heel fijn bedrijf! En als Enrique je auto spuit, komt het echt goed. Hij is een maat van mij, werkt er al 26 jaar, heeft heel veel ervaring, geweldige man! Vraag straks even naar Enrique en doe hem vooral de groeten!”

Ik beloof Enrique de groeten te doen en stap aan de bovenkant uit. Ik begrijp nu wat Javier bedoelde met ‘boven’ en ‘onder’: de autogarage is zo groot, dat er een rondweg omheen ligt met twee lagen. Ik moet natuurlijk beneden zijn en Javier roept vanuit de taxi nog wat aanwijzingen. Via een trapje ga ik naar beneden en kom ik in de spuiterij. Dit is overduidelijk niet de receptie waar ik moet zijn en een beetje ongemakkelijk zoek ik hulp. Een werknemer met mondkapje en verfspuit in de hand brengt me via een gigantische spuiterij met wel vijftien mogelijke Enriques naar de receptie waar ik de auto kan ophalen.

’s Middags is Laurens blij als hij de auto weer ziet. Ik vertel dat ik een taxichauffeur uit Heerde had. “Gezellig”, zegt hij; hij weet meteen wat ik bedoel. Madrid is een wereldstad, maar soms is het er ook gewoon net een dorp.