Mama Mirjam: ‘Is ons ideaal voor Livia eigenlijk wel háár ideaal?

Iedereen heeft wel een ideaal dat haaks staat op de werkelijkheid. Of het nu gaat om materiële dingen – je huis, je keuken, je vakantiebestemming – of om belangrijkere zaken: je gezondheid, je gezinssituatie, je werk, school, kerk, noem het maar op. We hebben zoveel idealen, maar soms is de praktijk weerbarstig. De werkelijkheid knetterhard. Het leven van alledag zwaar, met te veel ballen in de lucht.

Ik dacht daarover na toen ik thuiskwam van een gesprek op school over Livia. We zaten weer met een hele groep om de tafel om over haar te praten. Wat gaat goed? Wat vraagt aandacht? En hoe zien we de toekomst – de nabije toekomst wel te verstaan. Concreet: zal ze na dit jaar naar groep 3 gaan, of is het speciaal onderwijs misschien beter voor haar?

• Mama Mirjam: ‘Dit gesprek zal Livia’s toekomst bepalen. Klinkt dramatisch. Zo voelt het ook’

  Klik hier

Idealen voor Liv

Wij hebben onze idealen voor Liv. In de ideale wereld groeit ze op binnen onze dorpsschool, tussen leeftijdsgenootjes van wie ze kan leren en andersom. Er is genoeg begeleiding die haar stap voor stap helpt zelfstandiger te worden. Ze mag en kan helemaal zichzelf zijn. Iemand houdt een oogje in het zeil zodat ze niet wegloopt, terwijl ze intussen de ruimte krijgt om te ontdekken en te groeien. En haar klasgenootjes zien dat ze anders is, maar omarmen haar unieke persoontje en behandelen haar gelijkwaardig.

Je begrijpt: dat is het ideaal. De werkelijkheid ligt hier best een eindje vandaan, kan ik je vertellen. En dat is logisch. Zo is het leven. Een Franse schrijver schreef honderdvijftig jaar geleden al dat een ideaal in de basis altijd een utopie is. We roeien met de riemen die we hebben. We doen wat we kunnen met het geld dat beschikbaar is. We benutten de uren, de ruimte en de kansen. Maar we lopen ook tegen muren aan. Soms staan we voor greppels waar ideaal en werkelijkheid elkaar niet meer raken.

Soms staan we voor greppels waar ideaal en werkelijkheid elkaar niet meer raken.

Dan is de vraag: kunnen we die muren stukje bij beetje afbreken? Kunnen we Liv, met geduld en oefening, telkens een stapje hoger helpen? Kunnen we het gat de komende maanden nog wat kleiner maken?

Of haalt de werkelijkheid het ideaal in? Wordt het misschien tijd om een nieuw ideaal te vormen? En – al schrijvend vraag ik me ineens af – is ons ideaal eigenlijk wel háár ideaal? Meebewegen met de feiten – dáár ligt denk ik een deel van het geheim.

En als ik naar Liv kijk, naar haar glimlach, haar stapjes, haar potentie en haar vrije geest, dan denk ik: kind, jij leeft sowieso al een ideaal leventje.

Een ideaal, middenin de werkelijkheid.