‘Dit gesprek zal Livia’s toekomst bepalen. Klinkt dramatisch. Zo voelt het ook’

“De directeur sluit ook aan bij het gesprek”, deelt Chris mee als hij Livia naar school heeft gebracht. Ik hum. Ik weet genoeg. Het gesprek van vanmiddag wordt geen goednieuwsgesprek. Soms kun je maar beter voorbereid zijn, toch?

Dit gesprek zal Livia’s toekomst bepalen. Klinkt dramatisch. Zo voelt het ook. Als ouders hebben we ons wensenlijstje bij school gedropt. Alle informatie en tips die bij elkaar te sprokkelen waren, heb ik verzameld en gedeeld. Ik heb mijn ding gedaan. Tot zover reikt mijn invloed als leeuwin. Nu ligt de bal bij school.

Gaat Liv na de zomer naar groep 3? Of… sluit de deur van het regulier onderwijs en moeten we over op plan B? Wij weten wat we willen. We hebben er alle vertrouwen in – in school en vooral in Liv.

Toch zegt het feit dat de directeur aansluit bij het gesprek al genoeg. Die man komt er niet bij zitten om koffie te schenken en notulen te schrijven. Hij is de ruggengraat van de school, de man met de hamer. En dat is goed.

Vrijwel direct voelen Chris en ik welke kant het gesprek opgaat. Voors en tegens passeren de revue. Kansen en uitdagingen, maar vooral zorgen. En we begrijpen het. We kennen ons kind als geen ander. En toch… we hadden, nee, we hebben nog steeds alle vertrouwen in Livia’s kunnen.

Maar nogmaals, de bal ligt bij school. Hier moet het gebeuren. Dit is de praktijk. En echt… we snappen het, of hen. Maar wat dan?

We geloven nog steeds dat regulier onderwijs de beste plek is voor Liv. Voor nu. Voor komend jaar. Hier is ze thuis. Hier voelt ze zich veilig. Hier zijn haar vriendinnetjes, tal van goede voorbeelden om te kopiëren en een zee aan taal.

“Ik wil mijn kind recht doen,” zeg ik, toch weer in mijn rol als leeuwin. “Ik wil dat ze de kans krijgt om te laten zien dat ze het kan. En als we haar maar goed voorbereiden, heb ik zoveel geloof!”

Dus dat is precies wat we gaan doen. Een jaar lang gaan we toewerken naar groep 3. Toe maar, Liv. Je mag op jouw tempo leren zelfstandig aan een tafeltje te werken. In een schriftje te schrijven. Verbaas ons maar!

En als het toch niet lukt? Is het dan een verloren jaar? Ik glimlach. Een verloren jaar? Welnee. Liv leert. Groeit. Geniet en geeft. Een jaar extra op de school om de hoek. Ik zie het hoe dan ook als een cadeautje!

• Mirjams dochter Livia heeft downsyndroom: ‘Wie zijn wij om te bepalen welk leven waardevol is en welk niet?’

  Mirjams dochter Livia heeft downsyndroom: ‘Wie zijn wij om te bepalen welk leven waardevol is en welk niet?’