Mama Mirjam: ‘Ze begrijpt stiekem zoveel. Maar tegelijk is ze ook zo klein’

Ineens ontroert het me, zoals ze daar staat tussen haar leeftijdgenootjes. Te meer omdat ze de dag ervoor nog zo heerlijk speelde met haar vriendje van net drie. Twee handen op één buik, samen spelend op peuterniveau. Ze communiceerden samen – begrepen elkaar moeiteloos.

En dan denk ik: hoe vreemd moet het leven voor haar zijn? Ze is een schoolkind dat leert zwemmen, een kleuter in de kring, een peuter die onderweg molens, koeien en de maan aanwijst. Wat gaat er om in haar hoofdje? Wat begrijpt ze van de wereld om haar heen? Ze moet soms al zoveel. Ze begrijpt stiekem óók zoveel. Maar tegelijk is ze ook zo klein. Zo jong. Zo’n peutertje nog.

Wat begrijpt ze van de wereld om haar heen? Ze moet soms al zoveel.

Ik ken haar door en door. We knuffelen. We begrijpen. We praten. We leven het leven samen. Maar er blijven vraagtekens achter al die dingen die ze me niet kan vertellen. Dingen waar ze geen woorden aan kan geven. Misschien wel nooit.

Meestal is ze gelukkig. Een blij meisje dat naar de wereld lacht. Maar soms is het teveel. Dan zie ik dat ze moe is. Haar tranen en mopperbuien komen sneller dan we gewend zijn. Als ik vraag wat er is, schudt ze haar hoofd: ‘Ik weet het niet.’

Ach meis. Ik weet het ook niet. Ik doe maar wat. Niet te veel vragen, maar ook niet te weinig. Niet te veel verwachten, maar ook niet te snel tevreden zijn. Als we haar niet stimuleren, staat ze stil. Maar te veel, te snel, te hard maakt haar niet gelukkig.

• Gratis tegeltje ‘geloof, hoop en liefde’

  Woorden die verbinden, houvast geven en ons herinneren aan Gods liefde. Geef deze woorden een mooie plek in je huis, of geef 'm cadeau! Vraag nu jouw gratis tegeltje aan!

  Klik hier

Idealen

Ergens in deze gedachtenbrij raak ik de weg kwijt. Ik heb mijn idealen, maar of dat ook de hare zijn? Ik kan zo overtuigd zijn van wat goed is, maar als ik naar Livia kijk, weet ik het ineens niet meer. En als ik mijn vragen deel, krijg ik allerlei verschillende adviezen. Logisch, want wie weet wat goed is? We doen allemaal maar wat.

Soms is het antwoord een sprong in het diepe. Gewoon proberen, kurkjes om en gaan. En net als ik denk dat de volgende stap wel erg lang op zich laat wachten, maakt de badjuf Livia’s kurken los. Toe maar, Liv. Laat het maar eens zien.

Ik zit op het puntje van mijn stoel als ze springt.

Ze gaat onder – komt weer boven – en… zwemt weg.

Oké, Liv. Verras ons maar.

• Mama Mirjam: ‘Is ons ideaal voor Livia eigenlijk wel háár ideaal?

  Klik hier