Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Mariannes zoon overleed door een aanrijding met een trein

‘Amazing Grace leert me dat ‘een wrak als ik’ drijvende word gehouden’

In 2005 stond de wereld van Marianne Heblij plotseling op z’n kop. Haar tienerzoon kwam om door een aanrijding met een trein. Marianne vertelt hoe God haar ondersteunt en hoe ze kracht put uit het lied Amazing Grace.

Deel:

Het is een zomerse zondag in juni 2005, rond half negen ‘s avonds. Mariannes zoon Bram, dertien jaar oud, zegt dat hij een boek gaat ophalen bij zijn vader, van wie Marianne een tijd daarvoor is gescheiden. De avond verstrijkt – maar Bram komt niet terug.

“Op een gegeven moment begonnen we hem te missen”, vertelt Marianne (56). “Waar blijft hij nou? We belden z’n vader, die wist van niets – Bram was niet bij hem geweest. Mijn man en ik zijn de route gaan fietsen die hij zou hebben genomen. We gingen langs het ziekenhuis, misschien was hij buiten kennis geraakt? Daar was hij ook niet. Daarna fietsten we naar het mortuarium. Er liep politie rond, en we kwamen een bevriend huisarts tegen. Hij gaf de tip om Bram als vermist op te geven.”

Voor de trein gaan staan

“Onderweg naar huis kreeg ik een telefoontje van de politie. Of we zo thuis waren, omdat ze eraan zouden komen. Rond middernacht stonden ze aan de deur en vertelden ons het nieuws dat Bram voor een trein was gaan staan en was overleden.

Mijn wereld stortte in. Ik woonde driehoog – het voelde alsof ik op de deurmat naar beneden suisde, door het hele appartementencomplex diep de grond in. Ik heb waarschijnlijk vreselijk gegild, het hele complex werd wakker. Een buurman was snel ter plekke en heeft bij alle mensen aangebeld om te vertellen wat er was gebeurd. Hij paste ook op mijn drie andere kinderen, toen we met de agenten naar het mortuarium gingen om Bram te identificeren.”

Waarom?

“Er werd gezegd dat hij zelfdoding heeft gepleegd, maar ik kijk er anders tegenaan. Bram was dertien jaar, had nog nooit iets met de dood van doen gehad – zelfs niet van een huisdier. Hij was een beetje roekeloos en ging uitdagingen aan. Hij is voor een trein gaan staan en is op het laatste moment weggesprongen – te laat. Of hij nu bewust een einde aan zijn leven wilde maken, is me niet duidelijk. Maar hoe dan ook, hij is omgekomen. Van het ene op het andere moment is hij weggerukt.”

Wat heeft hem bewogen? Het is een zoektocht en je komt er niet uit

“In de periode erna had ik continu wisselende emoties en gedachtes. Ik heb misschien wel twee jaar de waaromvraag gesteld. Er is geen antwoord op. Misschien hoor ik het als ik zelf overlijd, maar dan doet het er niet meer toe. Je gaat van alles bedenken: wat is er door hem heen gegaan, wat heeft hem bewogen? Je probeert in het beginnende puberbrein te stappen. We hadden gesprekken met leeftijdsgenootjes en klasgenoten – iedereen was door het nieuws overdonderd. Ook hebben we gesproken met ouders van kinderen waarbij hetzelfde is gebeurd. Je probeert van alles, het is een zoektocht en je komt er niet uit.”

Meegevoerd door een engel

“Een paar uur na Brams overlijden heb ik een beeld gehad, toen ik iets in slaap sukkelde: ik zag dat een engel hem meevoerde in zijn armen. De volgende ochtend kreeg ik een kaartje in handen met een afbeelding van een engel, met een kindje in de armen en een kindje aan de hand. Ik heb ooit een miskraam gehad, en dacht: het kindje aan de arm is het kleintje geweest en het kind aan de hand Bram. Diezelfde week stuurde iemand me een tekst: ‘Hij is meegenomen door een engel naar de Vader’. Steeds kreeg ik het beeld weer bevestigd. Hij was al weggevoerd voordat hij de klap voelde. Dat geeft troost.

Ik voelde dat Bram veilig is bij God en dat we elkaar later daar gaan zien. Het is in Gods hand, het is Zijn tijd. Dat gaf me houvast in de periode van rouw. Ik heb niet zelf actief gebeden of Bijbel gelezen, maar wel de troost en steun ervaren. Ik vond het fijn dat anderen ervoor baden.”

Door God ondersteund

“Ik was boos, maar dat heb ik nooit erg toegelaten. Het had toch niet gehoeven? Al eerder was ik de kerk uitgestapt, maar ik heb het geloof niet vaarwel gezegd. Ik voelde me gedragen, zoals in het gedicht van de voetstappen in het zand. Het voelde alsof je in het zwembad drijft en iemand je ondersteunt, zodat je helemaal kunt ontspannen. Dat gevoel heb ik bij God. Anderen zullen me wel afvallig vinden, uiterlijk doe ik niets aan het geloof – maar ik laat me drijven.

Dat ‘drijven’ voel ik ook nu. We zitten midden in de coronacrisis. Ik neem mijn maatregelen, maar ik maak me geen zorgen. Het komt zoals het komt. God voelt als een fundering onder mijn leven. Ik zou niet weten wat ik had gemoeten als ik die fundering niet had.”

Amazing Grace

“Na Brams overlijden kwam het lied Amazing Grace steeds bij me op. Op de zondagochtend voordat het met Bram gebeurde, keken mijn man en ik Hour of Power. Jan van de Bosch vroeg de man die hij interviewde iets te zingen. De man zong Amazing Grace – en zette me toch een keel op! Ik kreeg er kippenvel van. De volgende dag lag Bram opgebaard in de kist. Ik stortte helemaal in. Ik zag niks meer en kon niet meer op m’n benen staan. Mijn man, die niet zoveel met de kerk heeft, zette me op een stoel. Terwijl hij naast me zat begon hij Amazing Grace te neuriën. Daar werd ik rustig van. Die week moesten we een afscheidsdienst in elkaar zetten. De kinderen, mijn ex en wijzelf mochten allemaal een lied inbrengen. Mijn man kwam met Amazing Grace.”

Wat voor wrak ik ook ben, ik word drijvende gehouden door God

“In de rouwperiode die aanbrak, hebben we alles verzameld aan versies van Amazing Grace. In de auto, in de huiskamer – waar dan ook, we hebben het lied zo vaak geluisterd. Daar hebben we op gedreven. ‘That saved a wretch like me’ geeft het gevoel dat wat voor wrak ik ook ben, ik drijvende word gehouden. Dat is een terugkerend thema. Anderhalf jaar geleden kwam de aankondiging van het Eva Vriendinnenweekend met als thema Amazing Grace, met een nieuwe versie door Trinity. Ik kreeg er kippenvel van, wat een geweldige uitvoering! Ik wist dat ik erheen moest.”

Het leven vieren

“Brams overlijden voelt als een amputatie, maar ik heb geleerd ermee te leven. We hebben er bewust voor gekozen om weer leuke herinneringen op te bouwen. Mijn andere kinderen hebben al een groot verlies moeten lijden, ik wil niet dat ze opgroeien in rouw. Natuurlijk wel een poosje, maar al tijdens de rouw maakten we uitstapjes en gingen we op vakantie. Ook hebben we een maand na Brams overlijden een groot tuinfeest gegeven voor mijn jongste zoon. Gewoon vieren die handel, ook al is dat nog zo moeilijk. Je weet nooit wanneer het afgelopen kan zijn. We moeten door, en er proberen iets van te maken in het leven.

Na het overlijden van Bram heb ik moeilijke dingen meegemaakt, zo heb ik een burn-out gehad. Maar elke keer merk ik dat ik veerkracht krijg van God. Daarbij moet ik zelf ook klussen: dingen ondernemen en niet bij de pakken neerzitten. Maar met mijn fundering lukt het wel.”

Lees ook: Andrea Bocelli zingt een indrukwekkende versie van Amazing Grace op een verlaten Piazza Duomo

--:--