Martine van Os over 'We zijn er bijna!'

1. Je presenteert ‘We zijn er bijna!’ al twaalf jaar. Blijft het nog verrassend voor je?

“Ik vind het elk seizoen opnieuw weer bijzonder om de groep te leren kennen. Op het eerste gezicht lijkt elke groep hetzelfde, bijna inwisselbaar. Het zijn allemaal mensen tussen de 60 en 80 jaar met ongeveer dezelfde kleding. Maar als je met hen praat, blijken ze totáál niet inwisselbaar. Achter iedere deelnemer schuilt een ander verhaal. Dat blijft me verrassen.”

2. Er ligt nog één aflevering in het verschiet. Welke deelnemer vond jij vooral bijzonder?

“Ik maakte kennis met veel bijzondere mensen. Bijvoorbeeld Victor, die elke dag strak in pak loopt op de camping, zelfs met dertig graden. Daar blijkt een heel verhaal achter te zitten. En er zijn twee vriendinnen mee die allebei recent hun man verloren. Normaal hebben we alleen maar echtparen of mensen die alleen reizen, dus dit was een primeur.”

3. Ben jij zelf eigenlijk een kampeerder?

“Mijn ouders waren diehard kampeerders, dus ik ben er echt mee grootgebracht. Wij kampeerden zo spartaans mogelijk: met alleen een tent op een kleine natuurcamping. Voor mij is een tent daarom pas écht kamperen. Met caravans of campers heb ik niet zoveel. Ik vind ze over het algemeen ook niet zo mooi.”

4. Wat is het mooiste plekje op aarde?

“Voor We zijn er bijna! waren we ooit in Albanië, in de bergen bij Shköder. Daar kwamen we op een plek zoals ik nog nooit eerder had gezien. Je zag de bergtoppen, maar het voelde toch weids. Er stroomde een watertje door het landschap en de gemzen en berggeiten stoeiden om ons heen. Het was nog zó ongerept, ik werd er spontaan gelukkig.”

5. Wat wilde je als kind worden?

“Danseres of actrice, verpleegkundige en moeder. Dat klinkt allemaal erg verschillend, maar ze hebben twee dingen gemeen: je verplaatsen in anderen en verzorgen. Dat past namelijk echt bij me. Zó goed, dat ik zelfs kortgeleden nog overwoog me te laten omscholen en de zorg in te gaan. Of ik ooit echt die stap zet, weet ik niet. Maar ik zie mezelf wel in een hospice praten met mensen, hun verhalen aanhoren. Eigenlijk zoals ik nu ook doe.”

6. Waar kun je echt om huilen?

“Ik zeg weleens: ‘Bij mij staan alle sluizen open.’ Van alles ontroert mij: als iemand een mooie sportprestatie levert, of kinderen die plezier hebben. In sommige situaties is het onhandig dat alles zo binnenkomt. Vroeger wilde ik die sluizen daarom graag dicht hebben. Nu denk ik: het hoort bij me.”

7. Waar ben je trots op?

“Dat ik altijd dicht bij mezelf ben gebleven. Het is moeilijk je niet te laten beïnvloeden door anderen, maar ik vroeg mezelf bij iedere beslissing af: past dit bij me, word ík hier gelukkig van? Toen ik naar Omroep MAX ging, lachte iedereen me uit. Maar ik voelde dat het de goede keuze was. En juist op deze plek heb ik de programma’s gemaakt die echt bij mij passen.”