'Mijn nachtmerrie werd wer­ke­lijk­heid'

Ik heb in een tweedehands kledingzaak een geweldig jurkje gescoord, donkerblauw met madeliefjes, en met een rits van boven tot onder. Ik voel me bovenmate gezegend, wat zeg ik, ik heb het gevoel dat ik goede werken verricht. Ik ben duurzaam bezig. Kijk mij nou eens recyclen.

En dan komt de dag dat ik naar een basisschool in Ter Apel ga om een ochtendje workshops creatief schrijven te geven. Ik heb mijn madeliefjesjurk aan, een spijkerjasje eroverheen. Als ik met mijn rolkoffertje en mijn drie tassen het schoolplein op loop, voel ik de bewonderende blikken van de rokende moeders die buiten het hek staan te kletsen.

Wacht even. De moeders lachen. Om mij? Ik blijf midden op het plein staan, laat mijn tassen zakken en voel zo nonchalant mogelijk aan mijn rug. Mijn rits staat open. Niet een klein stukje, nee, hij staat zo ver open dat ik hem met geen mogelijkheid omhoog kan trekken.

Ik draai me om naar de moeders. “Kun je me even helpen?” vraag ik aan een van hen. “Er is iets mis met mijn rits.”

Ze komt het schoolplein op, ik doe mijn spijkerjasje uit, zodat ze erbij kan. De vrouw die me te hulp is geschoten trekt de rits op en weer neer.

“Oei, dat helpt niet,” zegt ze. “Ik denk dat-ie stuk is.”

“Je hebt er in elk geval een broek onder aan,” troost een van de vrouwen me.

Een broek? Ik heb geen broek aan, maar een legging! En daar heb ik mijn hemdje bij in gestopt. “Dan sta ik straks dus zó voor jullie kinderen hè,” zeg ik.

• Lees ook: ‘Ik zal altijd een zoeker blijven’

Ze lachen. “Je hebt geen speldjes bij je?”

Nee. Ik loop niet rond met speldjes voor het geval mijn jurk van boven tot onder opensplijt.

“Wacht, dan probeer ik het nog één keer,” zegt de vrouw. Ze trekt de rits omhoog en dan helemaal naar beneden. “Hij doet het weer!”

Mijn nachtmerrie werd werkelijkheid, en het viel best mee.