Mirjam (30) werd gedoopt op het duisterste moment van haar leven

Mirjam had een roerige jeugd; ze werd als kind misbruikt en heel erg gepest. “Na ons huwelijk kregen we rap achter elkaar zes kinderen. Hierdoor kon ik alle nare herinneringen wegstoppen, want mijn moedertaak nam me volledig in beslag. Ik kwam in een overlevingsstand”, vertelt ze. “Totdat het in 2019 minder goed met me ging. Steeds waren er triggers die me aan vroeger herinnerden. Toen in maart de lockdown kwam en mijn man en kinderen thuis kwamen te zitten, trok ik het niet meer. Ik bezocht een maatschappelijk werker. Dat was heel goed, ik had het nodig. Anderzijds maakte dat nog veel meer los. Ik werd overspoeld door emoties die ik niet kende, want ik stopte altijd alles weg.”

PTSS

Mirjam sliep niet meer, had de hele dag door herbelevingen, paniekaanvallen en vermeed situaties. “Ik had nachtmerries en was vaak doodsbang. Achteraf bleek ik PTSS te hebben. Ik werd depressief. Hierdoor was ik niet meer de vrouw en moeder die ik graag wilde zijn en dat legde druk op me. Daarover voelde ik me heel schuldig. Daarnaast schaamde ik me erg over alles wat er vroeger was gebeurd”, legt ze uit. “Steeds vaker had ik depressieve momenten, waarop ik soms niet meer wist wat ik deed. Ik dacht veel na over de dood en liep soms midden in de nacht naar de Rijn. De situatie was erg heftig en het was voor mijn man niet meer te doen om voor mij en alle kinderen te zorgen. Toen werd ik opgenomen in de crisisopvang.”

Ergens wil je niet dood, maar ik had totaal geen hoop meer

Na drie weken opname ging het heel slecht met Mirjam. “Het was zondag en in paniek ging ik naar de badkamer met mijn jas aan en zonder handdoeken. De badkamer is de enige plek waar je ‘veilig’ bent voor de verpleging. Daar kunnen ze niet binnen komen en niet zien wat je doet”, vertelt ze. “Ik liet het bad vollopen en wilde een einde aan mijn leven maken. Nu voel ik me heel schuldig dat ik dat soort gedachten had, maar het overkwam me gewoon. Ik zat op de grond en dacht na over hoe het zou zijn om dood te gaan. Ergens wil je als mens niet dood, maar ik had totaal geen hoop meer. Ik appte mijn man om te laten weten dat ik heel veel van hem hield en dat ik dit niet deed omdat ik niet van hen hield.”

Pijn delen

Haar man reageerde anders dan Mirjam verwacht had. “Hij zei niet dat ik het niet moest doen, maar reageerde heel kalm. Hij appte dat God bij me was, dat het niet te laat was, dat hij naar me toe zou komen, zodat we alles bij God konden brengen. Toen begon ik heel erg te huilen. Alles kwam eruit. Ik was benieuwd wat hij me wilde zeggen en wachtte op hem. Op een gegeven moment klopte hij op de deur en vroeg me hem binnen te laten. Ik denk dat hij mij net dat stukje hoop gaf dat ik nodig had”, vertelt ze. “Hij ging bij me zitten. We hielden elkaar stevig vast en huilden het eerste half uur samen heel erg. Hij vertelde me dingen waar hij mee zat, zoals dat hij worstelde met porno kijken. Dat wist ik niet. Hij deelde zijn , dat gaf mij ruimte. We vertelden alles aan elkaar. Alles lag open.”

’Mijn man vroeg of ik het fijn zou vinden als hij me zou dopen’

Mirjam’s man stelde voor om samen te bidden. “Dieper dan dat moment kon ik niet zakken. Ik had letterlijk niets meer. Het was dood of leven. Toen maakte ik de bewuste keus om alles bij God neer te leggen. Ik zag alleen een donker gat, maar wilde erop vertrouwen dat Hij een plan had. We legden alle duisternis voor God neer”, vertelt ze geëmotioneerd. “Daarna vroeg mijn man of ik het fijn zou vinden als hij me zou dopen. Ik deed als jongere belijdenis en dat was vooral uit gewoonte. Mijn man is wel gedoopt als volwassene. We hadden het er al eens over gehad dat dat me ook gaaf leek, omdat ik bewuster met het geloof bezig was.

Daarom kwam de vraag niet uit de lucht vallen. Het was niet in de kerk en we hadden geen getuigen om ons heen. Vanuit mijn kerkelijke opvoeding ben ik dit niet gewend en ik weet niet of ik er in een andere situatie zo ingestaan had, maar ik zei meteen ja. Ik denk dat het nodig was dat we het deden. Om – niet letterlijk – te sterven en daarna weer op te staan met Jezus.”

Tien kilo

Na de doop voelde Mirjam zich “erg licht”. Ze vertelt: “Alsof er letterlijk tien kilo van me afviel. Mijn leven was tot dan toe zo donker en er lag zoveel verborgen. Nooit eerder was alles zo in het licht gebracht. Ik realiseerde me dat alles niet meteen opgelost was, maar ik zag weer een beetje licht. Ik kon weer toekomst zien. Dat was heel veel. Het was een grote omschakeling van heel zwart, diep en ver naar ineens weer durven zeggen: ‘Ik wil weer leven!’.”

Sindsdien veranderde er veel in het leven van Mirjam. “We hebben een heel fijne kerk en veel andere mensen die voor ons bidden en om ons heen staan. Regelmatig zagen we wonderen gebeuren. Bijvoorbeeld dat er in eerste instantie geen plek was om behandeld te worden en er totaal onverwacht toch een plek vrij kwam.”

Bot

Mirjam herinnert zich nog een ander wonderlijk voorval. “Op een avond voelde ik me heel slecht. Ik lag op de bank en had veel herbelevingen. Mijn man ging even naar buiten, want hij had wat lucht nodig. Zodra hij weg was, ging ik naar de badkamer om me met een nagelschaartje in mijn arm te snijden. Dat lukte niet en ik ging naar de keuken. Met alles messen die ik kon vinden, probeerde ik in mijn arm te snijden, maar het lukte niet. Het was of alle messen bot waren. Even later kwam mijn man thuis en vroeg wat ik zojuist aan het doen was. Ik vroeg waarom hij dat wilde weten. Toen vertelde hij dat hij voor het keukenraam had gestaan. Ik had een paar keer naar het raam gekeken, maar had hem niet gezien. Hij had daar staan bidden!”

Ik kan me niet voorstellen dat ik zo diep zat

Inmiddels gaat het veel beter met Mirjam. “De traumabehandelingen zijn afgesloten en ik heb geen PTSS meer. Sommige mensen doen hier vijftien jaar over, maar bij mij duurde het een half jaar. Heel bijzonder! Ik ben dus ver gekomen en nu ik me weer goed en gezond voel, kan ik me niet voorstellen dat ik zo diep zat. Waar ik eerst niet eens meer bij mijn gezin aan tafel kon zitten, kan ik nu gelukkig weer voor mijn gezin zorgen.”

Heb jij zelfmoordgedachten? Deel dan (anoniem) je gedachten met zelfmoordlijn 113, via telefoonnummer 0900-0113 of via hun website. Zoek hulp; er staan mensen voor je klaar.

Foto: Met Laura Fotografie

Lees ook: Jenetta: ‘Mijn doop voelde als een enorme bevrijding'