‘Na de diagnose beleefde ik het langste weekend van mijn leven’
Marijke (48) is getrouwd, moeder van drie kinderen en een buitenmens. In 2015 krijgt ze op de dag voor Kerst het bericht: u hebt borstkanker. “Mijn man en ik gingen er allebei anders mee om. Ik heb me af en toe echt alleen gevoeld.”
“Ik ontdekte het zelf. Ik voelde een klein bobbeltje in mijn borst. Zoiets als een ontstoken melkklier wanneer je borstvoeding geeft. Ik ben een rasoptimist en was dan ook niet echt bezorgd. Toch ging ik even langs de huisarts. Vlak voor kerstavond kreeg ik de diagnose, ’s avonds ging ik nog naar een kerstnachtdienst. Het was zo raar en onwerkelijk…
Langste weekend van mijn leven
In het begin was er nog veel onduidelijk. Er was bijvoorbeeld een behoorlijke kans dat het kwaadaardig was. Toen ik dat bericht kreeg, stuurden ze me voor het weekend naar huis, maandag zouden we verder praten. Dit was het langste weekend van mijn leven. Ik had behoefte om me terug te trekken, om alleen te zijn. Ik ging hele einden wandelen, deelde mijn zorgen met God. Mijn man Jonathan ging er anders mee om. Natuurlijk vond hij het ook heel spannend, maar hij richtte zich op de praktische zaken en praatte er niet veel over.
Al trek je een juten zak over je hoofd, dan houd ik nog steeds van je
Na dat eindeloze weekend kreeg ik te horen dat de kanker wel een heftige variant was, maar ook een die goed te behandelen was. Er was een goede kans op genezing. Er volgde een heel behandelplan. Dat mijn haar eraf ging, vond ik heel erg. Het maakte me verdrietig. Maar Jonathan zei: ‘Al trek je een juten zak over je hoofd, dan houd ik nog steeds van je.’ Dat deed me goed. Met de kinderen heb ik er ook veel over gepraat. Zij voelden aan dat ik er vertrouwen in had, al vonden we het allemaal spannend.
Meer dan mijn lichaam
Tijdens de behandeling krijgt je lijf best wat klappen te verduren. Hier moet je iedere keer van herstellen. Gelukkig was ik fit en gezond aan de start van de behandeling. Als ik me een week heel ziek voelde van de chemo, deed ik rustig aan, maar in de dagen dat ik me goed voelde, bleef ik hardlopen. Sporten hielp bij mijn herstel. Ondertussen verdiepte ik me ook in andere dingen die helpen bij herstel, zoals meditatie. Ik besefte dat ik meer was dan mijn lichaam.
Doordat ik ziek ben geweest, kan ik me meer inleven in anderen die iets heftigs meemaken. Ik ben erdoor gegroeid als mens. Ik ben me ook meer gaan afvragen: hoe wil ik leven? Ik ben niet meer het meisje waar Jonathan mee getrouwd was. Of mijn ziek-zijn ons dichter bij elkaar heeft gebracht? Zo voel ik het niet. Ik verdiepte me in alternatieve behandelingen en meditatie, gecombineerd met mijn geloof. Jonathan is geen prater en begreep me niet altijd. Maar naarmate je ouder wordt, wordt de liefde dieper en omarm je elkaars verschillen.”
Tekst: Francien van der Valk
Fotografie: Joep van Aert
