Na jaren lukte het Christa haar alcoholverslaafde moeder te vergeven

“Als piloot bij de luchtmacht was mijn vader vaak weg. Dat was pittig voor m’n moeder en ze ontwikkelde psychische problemen. Toen ik tweeënhalf jaar oud was, begon ze te drinken, maar dat hielp slechts een tijdje. Mijn ouders maakten steeds vaker ruzie. Ook verdween m’n moeder uit het actieve leven. Ze zat altijd op haar donkere kamer te roken en te drinken. Ik wist eerst niet dat ze dronk, maar dacht dat ze ziek was. Ik had een sterke band met haar, maar die werd meer en meer met een bot mes doorgesneden. Regelmatig vroeg ik me af of we nog avondeten zouden krijgen.” 

Mijn moeder maakte mij steeds vaker verwijten

“Toen ik veertien was, moest ik bij haar komen met een schriftje. Ze vertelde hoe ik het eten moest bereiden. In die periode kon ik, als ik thuiskwam, voelen of het goed ging met mijn moeder of niet. Dan wist ik of ik op eieren moest lopen. Als het goed ging met haar, ging het ook goed met mij. Ik sloot me meer en meer af voor mijn gevoelens. Kort daarna raakte ik depressief. Ook raakte ik op latere leeftijd twee keer burned-out. Mijn moeder maakte mij steeds vaker verwijten, wat mij traumatiseerde. Op m’n zestiende vroeg mijn moeder ons als kinderen vergeving. Ik zei dat ik daar niet aan toe was. We hadden er nog nooit een gesprek over gehad. Wel voelde ik dat ik haar zou moeten vergeven. Dat maakte ik ook op uit teksten die ik in de Bijbel las.

Vergeven ging niet vanzelf

Op m’n achttiende adviseerde een predikant me om in mijn gebed één zinnetje voor m’n moeder te bidden. Dat deed ik af en toe. Op een gegeven moment maakte de Heilige Geest mij met een diep zeker weten duidelijk dat ik nu moest vergeven. Alsof een ouder zijn kind een klein duwtje geeft om te laten weten dat het kan oversteken. Ik vertelde God wat mijn moeder mij allemaal aangedaan had en dat ik niet kon vergeven. Maar het bleef stil en als ik stille tijd hield, ervoer ik geen verbinding met God. Die stilte verbeeldde voor mij een vraag: wilde ik mét of zonder God verder gaan? Het frustreerde me en ik sputterde tegen, maar God aan de kant schuiven was geen optie, want Hij was mijn bron van leven. Daarom besloot ik m’n moeder een brief te schrijven. Ik schreef dat God mij vroeg haar te vergeven, zoals Hij mij in Christus Jezus vergeven heeft. Toen ik vanaf de brievenbus naar huis liep, nam God alle haat en bitterheid weg. Zelfs al vergaf ik niet naar mijn gevoel, maar uit pure gehoorzaamheid. Dat ervaar ik elke dag nog als een groot wonder. Ik merkte dat er genezing kan zijn als er vergeving is. God startte dat proces. Dat ging niet vanzelf. Het kostte zo’n zeven jaar, inclusief therapieën en burn-outs.”

Ik kon alles benoemen wat mij beschadigd had

“Contact met m’n moeder had ik in die tijd niet, omdat ik dat niet aankon. Toch kreeg ik haar uiteindelijk na lange tijd aan de telefoon. Ik kon alles benoemen wat mij beschadigd had. Ze was altijd al christen, maar vertelde dat ze nu ook haar hulp bij God zocht. Ze stond open voor mijn verhaal en was bereid om naar haar eigen aandeel erin te kijken. Zo vond er verzoening plaats. Als God er niet geweest was, had ik haar nooit vergeven. En als ik niet had vergeven, had ik ervoor gekozen om wrok en pijn vast te houden en dat zou mij kapot hebben gemaakt. Mijn moeder en ik konden weer contact hebben en ze was een lieve oma voor onze kinderen. Helaas bleef ze tot haar einde toe verslaafd, maar ik merkte dat ze nu ook verbinding met Jezus had.” 

Hoe ga je met een alcoholverslaving om? Ervaringsdeskundige Yvonne en verslavingsarts Josette vertellen.