Ondanks hersenletsel beklimt Antheun de trap voor een goed doel

Het is vlak voor etenstijd als we met elkaar bellen. Hét tijdstip dat Antheun normaal gesproken op zijn hometrainer zit om bergen te beklimmen die hij vroeger veelvuldig met de fiets gereden heeft. De hometrainer is aangesloten op de computer waardoor hij er videobeelden van de bergen bij heeft. Deze dagen is alles anders. Antheun klimt niet op de fiets, maar op de trap. Iets dat gewoon lijkt, maar absoluut niet zo is als je leeft met de gevolgen van een beroerte (CVA).

Dubbele tong

“Eigenlijk weet ik er zelf niet veel meer van,” vertelt Antheun. “Het gebeurde zeven jaar geleden op een ochtend dat ik van plan was om vroeg naar mijn werk te gaan. Op de overloop ben ik gevallen omdat ik plotseling niet meer op mijn linkerbeen kon staan. Mijn vrouw hoorde mij vallen en vond mij in de gang. Ik brabbelde met een dubbele tong dat ik ook niet wist waarom ik gevallen was. Ze wist meteen dat het foute boel was en heeft de ambulance gebeld. Met spoed ben ik naar het ziekenhuis gebracht. Ik lag een week op de ic en werd gelukkig weer wakker.”

Volledig afgekeurd

Antheun moest alles weer leren. Zelfs zitten was problematisch. Na een lange tijd in het revalidatiecentrum kwam hij thuis, met een halfzijdige verlamming waarbij hij zijn been met behulp van een kruk ondersteunt. In eerste instantie dacht hij dat hij zijn oude leven weer op kon pakken: “Ik was historicus en werkte als universitair hoofddocent aan de universiteit in Leiden. Ik heb geprobeerd om college te geven, maar het werd een drama. Mijn geheugen is zo slecht dat ik soms niet meer wist wat ik al verteld had.”
Op zijn 51^e werd Antheun volledig afgekeurd: “Ik had een snel en druk leven. Ik was voortdurend aan het lesgeven, boeken aan het lezen en aan het schrijven. In de kerk was ik actief als organist en pianist.” Lachend: “Zelfs dat deed ik snel; de gemeenteleden moesten opschieten met zingen.”

Donaties

Ook fietsen was een grote hobby van Antheun: “Dat verklaart waarom The Climb mij meteen interesseerde. Ik heb vroeger op de racefiets vele bergen beklommen. Tear dragen mijn vrouw en ik al jarenlang een warm hart toe dus ik was direct enthousiast. Het geeft mij iets nuttigs om te doen, want omdat ik afgekeurd ben, vraag ik me weleens af wat ik voor nuttigs beteken hier op aarde. Natuurlijk ben ik een echtgenoot, vader en opa, en toch ik zou graag breder mensen helpen.”

Antheun schreef zich voor de actie in en de mensen om hem heen waren zo enthousiast dat zijn actie veel financiële steun krijgt. “De donaties stroomden binnen. Ik heb al vier keer mijn gelddoel naar boven bijgesteld. Mooi, want het coronavirus veroorzaakt een ellendige toestand, waardoor er een hoop kapotgaat. Ook ik behoor tot de kwetsbare groep. Maar wij wonen in een land met veel luxe voorzieningen. In veel landen moeten ze het zonder doen. Het is goed dat Tear iets doet.”

• Lees ook: Wat je tijdens de coronacrisis kunt leren van de vroege kerk

Appeltaartje

Het wordt tijd dat de klimmer aan zijn klim gaat beginnen. Voelt het voor hem hetzelfde als het beklimmen van een berg? “Het leuke van een berg beklimmen – zelfs de Vaalserberg – zijn de kilometerbordjes waar je trots een foto bij maakt, het uitzicht op de top én soms een restaurantje onderweg waar je een appeltaartje kunt kopen. Die foto maken we bovenop de trap en de laatste dag kopen we een appeltaart! Zeer verdiend, want op sommige dagen valt The Climb best tegen. Ik ben elke keer weer blij als ik met beide benen op de grond sta.”

Beeld: Shutterstock
Tekst: Hilde Kooij – Tromp, met toestemming overgenomen van Tear.